Zapory na jeziorze Myczkowieckim i Solińskim

Zespół zbiorników wodnych Solina i Myczkowce to jeden z najbardziej charakterystycznych elementów Bieszczadzkiego krajobrazu. Zapory powstałe w latach 60’ XX wieku całkowicie odmieniły tereny leżące na północnych rubieżach Bieszczadów. Niegdyś ludne wsie zastąpiły wody spiętrzonego Sanu tworząc największe pod względem objętości jezioro zaporowe w Polsce.

Zapora w Myczkowcach powstała wcześniej, ze względu na rozpoczęte przed wojną prace. Budowa zakończyła się w 1960 roku. Przez spiętrzenie rzeki powstał zbiornik o powierzchni 200 ha, którego głównym zadaniem jest wyrównywanie przepływu w rzece poniżej obu zapór oraz magazynowanie wody do celów produkcji prądu. Powyżej zbiornika w Myczkowcach powstała największa polska zapora w Solinie. Uroczyste otwarcie nastąpiło w 1968 roku po 7 latach budowy.

Obecnie, oprócz podstawowych zadań jakie spełniają oba zbiorniki, wykorzystywane są również w celach rekreacyjnych. Jezioro Myczkowieckie ze względu na znacznie mniejszy rozmiar i wydłużony kształt jest dużo spokojniejsze i mniej zatłoczone. Wokół niego wytyczono kilka ścieżek spacerowych idealnych również dla mniej sprawnych turystów. Otoczone jest przez dwa wydłużone pasma, które objęte są ochroną w ramach rezerwatów: Nad Jeziorem Myczkowieckim oraz Koziniec, gdzie dodatkową atrakcją jest nieczynny już kamieniołom, z którego pozyskiwano surowiec do budowy zapory w Solinie. Rozciąga się z niego ciekawa panorama na oba zbiorniki.