Bieszczadzkie Połoniny

Połonina to według słowników zbiorowisko muraw alpejskich i subalpejskich wykształconych ponad górną granicą lasu w Karpatach Wschodnich... Cokolwiek to znaczy, to nam przede wszystkim będzie kojarzyć się z Bieszczadami. Bieszczadzkie połoniny zostały w większości przypadków poszerzone w sposób sztuczny, poprzez obniżenie górnej granicy lasu, na skutek odpowiedniej gospodarki, prowadzonej w okresie powojennym.

Jakby jednak nie patrzeć, połoniny maja dwie zalety: dają niebywałe możliwości podziwiania widoków podczas wędrowania nimi i same, tworzą niebywałe, malownicze scenerie które kolorystycznie bardzo zależą od pory roku. Zatem – wiosna mamy piękną soczystą zieleń, przechodzącą latem w żółć aż do koloru spłowiałej słomy, by jesienią pokazać dodatkowo odcienie czerwieni jakie tworzą borówczyska i przede wszystkim zółcie i jesienne czerwienie które dominują w lasach bukowych porastających zbocza bieszczadzkich połonin.

Należy pamiętać że bieszczadzkie połoniny wcale nie muszą mieć w nazwie słowa „połonina” by połoniną być, tak więc nie tylko Połoniny Wetlińska i Caryńska są połoninami, ale także Bukowe Berdo (Połonina Dźwiniacka) jest połoniną w pełnym tego słowa znaczeniu, podobnie jak Rawki, Szeroki Wierch czy Kopa Bukowska należąca z Haliczem i Rozsypańcem do Połoniny Bukowskiej.

Fot. M.Jedynak