Jezioro Pniów

Lokalizacja: pow. stalowowolski, gm. Radomyśl nad Sanem
Typ: wodny

Utworzony został w roku 1956, na obszarze 4,15 ha w pobliżu miejscowości Pniów. Położony jest w północnowschodniej części Kotliny Sandomierskiej, pomiędzy Równiną Rozwadowską i Doliną Sanu. Rezerwat to jedno z ostatnich naturalnych miejsc występowania kotewki orzecha wodnego w dorzeczu Sanu i środkowej Wisły. Gatunek ten został wpisany do Polskiej Czerwonej Księgi Roślin jako krytycznie zagrożony. Główną przyczyną jego zanikania jest obniżanie się poziomu wód w niewielkich stawach, jeziorach i starorzeczach, a także chemiczne skażenie wód. Rezerwat obejmuje dwa bezodpływowe jeziorka, jego powierzchniowa zlewnia własna wynosi 9,5 km2. Znajduje się w niewielkiej odległości od rzeki San, graniczy także z pastwiskiem należącym do miejscowości Pniów, częściowo jego granicę stanowią obwałowania rzeki Strachockiej oraz moczary.

Obszar starorzecza posiada głębokość wody na poziomie 20–60 cm, podwodna toń pokryta jest łąkami z moczarki kanadyjskiej i rogatka sztywnego. W grupie roślin zakorzenionych w dnie i pływających na powierzchni wody, poza kotewką, dominuje grążel żółty, sporadycznie rdestnica nawodna.

Głównym zadaniem ochronnym w rezerwacie jest utrzymanie właściwych stosunków wodnych niezbędnych do życia kotewki. Przyczyną zanikania kotewki orzecha wodnego jest także postępująca w bardzo szybkim tempie eutrofizacja wód powierzchniowych. Orzech wodny jest rośliną jednoroczną, o pływających liściach, zakorzenioną w dnie akwenu na głębokości od 1 do 2 metrów. Kwitnie od czerwca do sierpnia. Jesienią liście zamierają. Kotewka rośnie przeważnie na podłożu mulistym lub gliniasto- ilastym.