Beskid Niski leży na pograniczu polsko-sławackim po obu stronach głównego grzbietu Karpat. W całym ich łuku to najniższe, a zarazem najbardziej rozległe pasmo.
Przez geografów Beskid Niski uważany jest za część Beskidów Zachodnich. Zdaniem przyrodników jest to strefa przejściowa pomiędzy Karpatami Zachodnimi i Wschodnimi. Beskid Niski od wschodu graniczy z Bieszczadami, a od zachodu z Beskidem Sądeckim. W Polsce wznosi się w granicach dwóch województw: podkarpackiego i małopolskiego. W Beskidzie Niskim można wyróżnić: Wzgórza Rymanowskie, Pasmo Bukawicy, Beskid Dukielski, Pasmo Magurskie, Pasmo Graniczne, Góry Hańczowskie, Góry Grybowskie i Beskid Gorlicki. W Polce najwyższym punktem Beskidu Niskiego jest Lackowa, której szczyt wznosi się pomiędzy Krynicą, a Wysową na wysokość 997 m n.p.m. W woj. podkarpackim najwyzsza jest Wątkowa (846 m n.p.m.) w paśmie Magury Wątkowskiej. Najwyższym szczytem całego Beskidu Niskiego jest słowacki Busov (1002 m n.p.m.). Najniższym miejscem tego pasma i zarazem głównego łuku Karpat jest Przełęcz Dukielska (500 m n.p.m.).
Prawie 75% powierzchni Beskidu Niskiego porastają głównie lasy, głównie buczyna karpacka, miejscami dobrze zachowana, o puszczańskim charakterze. Pozostałą część pasma zajmują tereny rolnicze z przewagą łąk i pastwisk. Przed II wojną światową udział terenów nieleśnych był znacznie większy.
Z uwagi na bogactwo przyrodnicze Beskidu Niskiego teren ten doczekał się wielu form ochrony przyrody powołanych zarówno na podstawie prawodawstwa krajowego jak i europejskiego. Najwyższą formę krajowej ochrony przyrody reprezentuje Magurski Park Narodowy, który powołany w 1994 r. wypełnił około 190-km lukę pomiędzy Bieszczadzkim Parkiem Narodowym w Karpatach Wschodnich a parkami: Pienińskim, Gorczańskim, Babiogórskim i Tatrzańskim na zachodzie. Obejmujący swoim obszarem pond 19 tys. ha, chroni dobrze zachowane fragmenty starodrzewu buczyny karpackiej. Stanowi również ostoję rzadkiej fauny puszczańskiej, mając szczególne znaczenie dla populacji wilka, rysia, orła przedniego i orlika krzykliwego. Na terenie Beskidu Niskiego powołano również Jaśliski Park Krajobrazowy (ponad 25 tys. ha). Funkcjonuje tu również wiele rezerwatów przyrody m.in: Bukowica, Cisy w Nowej Wsi, Igiełki, Kamień nad Jaśliskami, Przełom Jasiołki, Rezerwat Tysiąclecia na Cergowej Górze, Wadernik oraz największy w polskiej części Karpat rezerwat Źródliska Jasiołki.
Poza krajowymi formami ochrony przyrody Beskid Niski doczekał się również uznania w europejskiej sieci Natura 2000. Największą powierzchnię pokrywajacą ponad 15 tys. ha zajmuje obszar specjalnej ochrony ptaków Beskid Niski, powołany z uwagi na występujące tu populacje cennych gatunków ptaków o znaczeniu wspólnotowym. Największym obszarem siedliskowym jest Ostoja Jaśliska (ponad 29 tys. ha), mająca za zadanie zachowanie ekosytemów lesnych o wysokim stopniu naturalności oraz typowych gatunków puszczańskich, takich jak chrząszcze: nadobnica alpejska, zgniotek cynobrowy, zagłębek bruzdkowany oraz ssaki drapieżne wilk, ryś i niedźwiedź. Kolejną dużą ostoją siedliskową jest niemal pokrywająca się obszarowo z Magurskim PN jest Ostoja Magurska (ponad 20 tys. ha), której prawie 95% powierzchni stanowią lasy. Podobny charakter ma obszar Łysa Góra. Kolejne ważne obszary to Źródliska Wisłoki oraz Jasiołka utworzone dla zachowania dolin rzek podgórskich z naturalnym korytem i typowymi siedliskami nadrzecznymi oraz fauną tam występującą. Z uwagi na ochronę nietoperzy utworzono obszary: Bednarka, Trzciana i Rymanów.
