Szlak Św. Jakuba "Via Regia"

Droga św. Jakuba podąża „korytarzem” istniejącej dziś drogi E-4, w większości po jej płd. stronie. Na trasie znalazły się prawie wszystkie ważniejsze miejscowości leżące przy tej drodze. Elementami łączącymi są zlokalizowane wzdłuż niego wiekowe kościoły, wzniesione na szczytach pagórków i wzgórz. Długość podkarpackiego odcinka Drogi św. Jakuba od granicy z Ukrainą do Pilzna wynosi 219 km, umownie podzielonych na 8 etapów, zazwyczaj kończących się w miastach. Trasa szlaku, projektowana dla pielgrzymów pieszych, jest możliwa do pokonania również przez rowerzystów. Pomimo dużego zurbanizowania terenu (wielowiekowe osadnictwo wzdłuż szlaków handlowych), starano się ograniczyć ilość dróg asfaltowych, po których prowadzony będzie szlak.

Droga św. Jakuba podąża „korytarzem” istniejącej dziś drogi E-4, w większości po jej płd. stronie. Na trasie znalazły się prawie wszystkie ważniejsze miejscowości leżące przy tej drodze. Elementami łączącymi są zlokalizowane wzdłuż niego wiekowe kościoły, wzniesione na szczytach pagórków i wzgórz. Długość podkarpackiego odcinka Drogi św. Jakuba od granicy z Ukrainą do Pilzna wynosi 219 km, umownie podzielonych na 8 etapów, zazwyczaj kończących się w miastach. Trasa szlaku, projektowana dla pielgrzymów pieszych, jest możliwa do pokonania również przez rowerzystów. Pomimo dużego zurbanizowania terenu (wielowiekowe osadnictwo wzdłuż szlaków handlowych), starano się ograniczyć ilość dróg asfaltowych, po których prowadzony będzie szlak.

 

Etap Ia: Medyka – Przemyśl

  Trasę rozpoczynamy na przejściu granicznym, zaraz za bramkami granicznymi mamy już pierwsze znaki informujące nas o szlaku. Dochodząc do drogi skręcamy w prawo za parkingiem i kierujemy się pod wiadukt, następnie skręcamy w prawo i za główną drogą skręcając w lewo dochodzimy do kościoła św. Piotra i Pawła w Medyce. Obok stoi przepiękny kościół drewniany z XVII w. przy którym jest tablica informacyjna na temat drogi św Jakuba oraz słup kilometrowy informujący nas, że do Santiago de Compostela mamy jeszcze 4053 km. Następnie kierujemy się drogą główną w kierunku zachodnim, przechodząc przez Medykę po lewej mijamy ruiny synagogi z początku XX wieku. Dochodzimy do skrzyżowania i skręcamy w lewo pod wiadukt za którym będziemy przy głównej drodze krajowej nr 28.

0 MEDYKA

Medyka to nieduża wieś przy granicy z Ukrainą. W XIV w. wzniesiono tu zamek, który w XVI w. rozbudował Piotr Kmita, aż wreszcie na jego fundamentach w początkach XIX w. Pawlikowscy wybudowali pałac. Do naszych czasów przetrwał jedynie 50-hektarowy park i ogrody z cennymi gatunkami drzew wraz z zabudowaniami podworskimi. Jednak najcenniejszą „perełką” wsi jest, stojący w jej centrum w otoczeniu starodrzewia, parafialny kościół rzymskokatolicki śś. Piotra i Pawła. Świątynię fundował król Zygmunt III Wazę w latach 1607-1608 r., a odnowił i powiększył w 1850 r. Józef Gwalbert Pawlikowski. Jest to budowla z prezbiterium zwróconym na płd., konstrukcji zrębowej, a murowaną zakrystią, składzikiem i kruchtą. Ściany zewnętrzne obite są gontem. W stojącej obok dzwonnicy możemy zobaczyć dzwon o bogatej dekoracji z 1752 r. W Medyce można obejrzeć także budynek dawnej synagogi z początku XX w. Zdewastowana podczas II wojny światowej po jej zakończeniu była użytkowana jako magazyn, dzisiaj stoi opuszczona.   W oknach jednej ze ścian zachowały się kraty z motywem Gwiazdy Dawida.

 Teraz idziemy wzdłuż drogi w kierunku Przemyśla, mamy do przejścia 4 km, skręcamy dopiero przy najbliższej krzyżówce na Jaksmanice. Idąc drogą kierujemy się za znakami Jakubowymi, jak i dołącza do naszej drogi czarny szlak Forteczny oraz Forteczna trasa Rowerowa. Szlak po 2 km skręca w kierunku Fortu XV Borek. Od Fortu idziemy dalej razem za szlakiem Fortecznym i dochodzimy ścieżką do Siedlisk, tam przy skrzyżowaniu skręcamy w lewo stromo do góry w kierunku kolejnego fortu Salis Soglio.

W okolicy warto zobaczyć:

Twierdza Przemyśl. W okresie zaboru pełniła funkcję ważnego ogniwa we wsch. systemie obronnym Austro-Węgier. W latach 1888–1914 miasto zmieniło się w pierścieniową twierdzę fortową I klasy, trzecią co do wielkości w Europie. Wokół miasta, na obwodzie 45 km, na wzgórzach, wybudowane zostały 44 forty. Po wybuchu I wojny światowej, twierdza w latach 1914–1915 spełniła swoją rolę w pierwszym oblężeniu, zatrzymując pod fortami blisko 300tysięczną armię rosyjską. W drugim oblężeniu, twierdza z powodu braku żywności, zimna i wyczerpania żołnierzy, w 1915 r. poddała się, po uprzednim wysadzeniu fortów, magazynów, mostów, zniszczeniu dział i wszelkich materiałów wojennych. W walkach straty wyniosły 115 tys. żołnierzy zabitych, rannych i zaginionych. Zniszczone forty w 1968 r. uznano za chroniony zabytek architektury obronnej.

 Następnie zaraz przed szlabanem skręcamy w prawo na betonowe płyty w dół, po chwili dojdziemy przez mały lasek ścieżką do Jaksmanic. Dochodząc do drogi głównej skręcamy w prawo po lewej mijając kościół rzymskokatolicki w dawnej cerkwi z 1901 roku. Idąc w kierunku Krównik po 1,6 km skręcamy w lewo w drogę gruntową na Łuczyce. Następnie idziemy 2 km malowniczą trasą gdzie możemy podziwiać panoramę widniejącego już na horyzoncie Przemyśla z okolicznymi górkami.

 

11 km JAKSMANICE

Wieś istniała już w XV w. często zmieniała właścicieli, dopiero w XVI w. włączono ją do dóbr królewskich starostwa przemyskiego. W 1772r. Ignacy hr. Cetner nabył Jaksmanice na licytacji od rządu austriackiego wraz z Przemyślem i dwunastoma innymi wsiami. We wschodniej części wsi Jaksmanice, na niedużym zadrzewionym wzniesieniu, stoi trzykopułowa świątynia, dawna cerkiew unicka Opieki Matki Bożej, obecnie kościół rzymskokatolicki Narodzenia NMP. Budynek powstał w 1901, wzniesiono go na planie krzyża, a nad babińcem, przecięciem nawy i transeptu oraz nad sanktuarium znajdują się wieńczące dach kopuły. W pobliżu świątyni przycupnęła nieduża drewniana dzwonnica z XIX w. Na nieczynnym już przy cerkiewnym cmentarzu zachowało się ok. 40 nagrobków.

 Dochodzimy do centrum wsi Łuczyce gdzie po lewej będziemy mijać kościół zabytkowy z 1906 r. oraz na wzniesieniu za kościołem zobaczymy skupisko drzew w których znajduję się Fort III Łuczyce. Następnie na zakręcie, który idzie w lewo kierujemy się prosto na kładkę na rzece Wiar, za którą skręcamy w prawo wydeptaną ścieżką kierującą nas do drogi gruntowej. Skręcamy w prawo, przechodzimy przez most oraz przez nieczynną linię kolejową i dochodzimy do wsi Nehrybka. Idąc główną drogą, przechodzimy obok cerkwii murowanej z 1885 r, obecnie jest to kościół rzymskokatolicki Niepokalanego Poczęcia NMP.

15 km ŁUCZYCE

Kolejna wieś Łuczyce rozciąga się nad dolnym biegiem rzeki Wiar. Jej ważnym elementem jest czynna drewniana cerkiew greckokatolicka Wprowadzenia Bogurodzicy do świątyni. Zbudowano ją w 1856 r. ze składek ówczesnych mieszkańców wsi i przy wsparciu cesarza Austrii Ferdynanda I. Po wysiedleniach w ramach akcji „Wisła”. parafia przestała istnieć. Reaktywowano ją dopiero w 1991 r. Opuszczoną i zdewastowaną świątynię odremontowano w latach 1992-1994. Jest to budowla konstrukcji zrębowej, trójdzielna, z każdą częścią nakrytą oddzielnym daszkiem naczółkowym. We wnętrzu znajduje się ikonostas z XIX w. i kilka chorągwi procesyjnych. Obok cerkwi stoi drewniana szkieletowa dzwonnica z 1866 r.

17 km NEHRYBKA

Przez wieś Nehrybka płynie rzeka Jawor, która dzieli ją na dwie części. W jednej z nich znajdziemy dawną cerkiew greckokatolicką św. Szczepana Pierwszego Męczennika, obecnie rzymskokatolicki kościół Niepokalanego Poczęcia NMP. Tę murowaną świątynię zbudowana w 1885 r., a przebudowano w 1926 r. usuwając zniszczenia z czasów I wojny światowej. W jej wnętrzu zobaczymy nagrobki fundatorów rodziny Bielińskich, ostatnich właścicieli majątku. W płn. części wsi natkniemy się na zachowany zespół dworski z II poł. XIX w. z otaczającym go fragmentem parku krajobrazowego.

 Dochodzimy do drogi wojewódzkiej nr 885 Hermanowice-Przemyśl, skręcamy w prawo w stronę Przemyśla i na skrzyżowaniu idziemy prosto pod górę trzymając się lewej strony chodnika. Po około 2,5 km mijając rondo po drodze oraz cmentarz po lewej stronie, skręcamy w lewo wzdłuż murów cmentarzowych po schodach do góry. Następnie ulicą Przemysłową będziemy się wspinać pod wzgórze Zniesienie mijając po drodze Zespół Cmentarzy Wojennych Twierdzy Przemyśl, gdzie pochowani są żołnierze polegli w czasie I wojny światowej. Praktycznie na samej górze skręcamy w lewo za znakiem Kopiec Tatarski, tam przez parking dochodzimy do wiaty turystycznej, którą mijamy i idziemy dalej chodnikiem spacerowym na Kopiec Tatarski (350m) z którego roztacza się przepiękny widok na całą okolicę.

ETAP 1B : MEDYKA-PRZEMYŚL

0 km KORCZOWA

 Zaczynamy przy kościele św. Jakuba Starszego w Korczowej, 4 km od granicy z Ukrainą. Przy kościele stoi słup kilometrowy informujący nas, że do Santiago mamy 4072 km, również koło słupa znajduję się tablica informująca nas o całym szlaku. Od kościoła kierujemy się na południe drogą asfaltową, mijając po drodze las, w kierunku Kalnikowa. Na początku miejscowości, będziemy mijać stadninę koni w dawnych PGR po prawej stronie, obchodząc drogą dookoła na skrzyżowaniu idziemy dalej prosto. Idąc za główną drogą, będziemy mijać po drodze kapliczkę na zakręcie oraz cerkiew prawosławna, dawniej grekokatolicka.

Wieś powstała ok. XVII w. podobno na miejscu wykarczowanego lasu – stąd nazwa. Należała do Stanisława Fredry. W 1689 r. wybudowano tu cerkiew, która została zniszczona przez pożar. Na jej miejscu powstała następna w 1821 r., obecnie w stanie ruiny. Do końca II wojny światowej wieś należała do Adama Lubomirskiego i była częścią wsi Gnojnice. Po zakończeniu wojny i ustaleniu nowych granic Gnojnice znalazły się na terytorium ZSRR, a Korczowa po stronie Polski. W 1978 r. został wybudowany kościół św. Jakuba Apostoła, którego poświęcenia dokonał ks. arcybiskup Ignacy Tokarczuk. Dziś Korczowa znana jest z istniejącego tu przejścia granicznego z Ukrainą.

W okolicy warto zobaczyć:

– rzekę Szkło – malownicze meandry prawego dopływu Sanu. Rzeka o długoś- ci 75 km posiada źródła na Ukrainie;

– pozostałości pięknego niegdyś parku w Krakowcu, jednego z większych założeń ogrodowych w Polsce, podzielonego granicą polsko-ukraińską.

- dawną cerkiew Opieki Matki Bożej w Młynach, obecnie kościół filialny rzymskokatolickiej parafii w Korczowej. Cerkiew powstała w XVII w., posiada bogate wyposażenie z epoki, m.in. ikonostas. W latach 1852–1870 proboszczem greckokatolickiej parafii w Młynach był Michał Werbycki, autor muzyki do pieśni Szcze ne wmerła Ukrajina, hymnu narodowego Ukrainy. Pochowany został na tutejszym cmentarzu przycerkiewnym.

7 km KALNIKÓW

Pierwsza wzmianka o Kalnikowie pochodzi z 1378 r. Jest to jedyna wieś położona w pasie przygranicznym w okolicy Przemyśla, która nie została wysiedlona po II wojnie światowej. W 1945 r. wywieziono do ZSRR tylko kilkanaście rodzin, a podczas akcji „Wisła” wysiedlono kilkadziesiąt osób. Stało się to m.in. dzięki polskiemu księdzu, który wystawił Ukraińcom rzymskokatolickie metryki. Jest to jedno z największych wiejskich skupisk ukraińskich w Polsce. Miejscowe koło Związku Ukraińców w Polsce jest największye w kraju, a w kalnikowskiej szkole prowadzona jest nauka języka ukraińskiego. Parafialny kościół rzymskokatolicki św. Andrzeja Apostoła, w stylu neogotyku nadwiślanego, został wybudowany w latach 1912–1913. Wzniósł go Bolesław Orzechowicz, realizując testament swojej żony, według planów architekta przemyskiego Marcelego Pileckiego. Dawna greckokatolicka murowana cerkiew Zaśnięcia Najświętszej Maryi Panny w 1958 r. została przejęta przez Kościół prawosławny. Została ona zbudowana w 1920 r. na miejscu starszej, murowanej cerkwi z 1882 r. W czasie II wojny światowej spalił się dwór Orzechowiczów z XIX w., razem ze wspaniałym wyposażeniem. Z założenia parkowo-dworskiego ocalały jedynie stajnia i obora, a w parku można jeszcze zobaczyć sędziwe lipy, kolekcję drzew egzotycznych, tulipanowiec amerykański oraz wspaniały jesion wyniosły.

 Za Kalnikowem po około 2,5 km dochodzimy do skrzyżowania na którym skręcamy w lewo na most na rzece Wisznia. Po następnych 2,5 km przekraczając po drodze most na Kanale Bucowskim dochodzimy do Stubna. Na pierwszym skrzyżowaniu kierujemy sie prosto i potem w prawo na kościół rzymskokatolicki, przed kościołem mamy drogowskazy informujące nas ile nam zostało kilometrów do następnych większych miast.

15 km STUBNO

Miejscowość położona była na terenach zalewanych przez wody Sanu i Wiszni, a przez tutejsze bagna i moczary prowadziły wąskie groble, zwane przez mieszkańców stupynami – stąd jej nazwa. Według tradycji, w lutym 1387 r. pod Stubnem miała się rozegrać bitwa, w której Polacy pod osobistym dowództwem królowej Jadwigi (król Władysław Jagiełło był wówczas zajęty chrztem Litwy) pokonali wojska Marii Andegaweńskiej, królowej Węgier, siostry Jadwigi. Zwycięstwo to miało otworzyć Polsce drogę do opanowania Lwowa, Halicza i całej Rusi Czerwonej, zarządzanej wtedy przez starostów węgierskich. Wieś była własnością prywatną, ostatnimi właścicielami, od XIX w. do II wojny światowej, byli Myszkowscy. Pozostał po nich zespół dworski. Głównym jego elementem jest murowany dwór z przełomu XIX i XX w., nakryty dachem mansardowym, z czterokolumnowym portykiem od frontu. W skład zespołu wchodzą także dwie oficyny, rządcówka, stajnia, spichlerz i młyn. Wokół pałacyku rozciąga się park krajobrazowy o powierzchni 6 ha z licznymi gatunkami drzew i krzewów rodzimych i egzotycznych. Drewniany kościół z 1863 spłonął w 1986 r. Z zespołu kościelnego pozostała drewniana dzwonnica z 1915 r. , plebania z pocz. XX w., stajnia i lamus z końca XIX w. Na miejscowym cmentarzu zachował się grób polskiego malarza Aleksandra Mroczkowskiego (ur. 1850 r. w Krakowie, zm. 1927).

 Za Stubnem idziemy na zachód główną drogą i po 2 km dochodzimy do Stubienka, tam na pierwszym skrzyżowaniu skręcamy w lewo drogą asfaltową omijając centrum wsi. Warto jednak wejść do wsi, ponieważ znajduję się tam przepiękna drewniana cerkiew XIX wieczna, obecnie kościół rzymskokatolicki znajdująca się na szlaku architektury drewnianej. Od Stubienka po około 300 metrów skręcamy w lewo na szeroką wyrównaną drogę gruntową, która zaprowadzi nas do kopalni kruszywa i osady Chałupki Dusowskie. Droga ta dochodzi wpierw do doliny rzeki San i później na skrzyżowaniu dróg gruntowych skręcamy w prawo gdzie widzimy już zabudowania osady. Po przejściu przez miejscowość droga doprowadza nas do kładki nad Sanem, przed rzeką po prawej stronie zobaczymy nieliczne nagrobki cmentarza unickiego. Za kładką idziemy prosto drogą do miejscowości Niziny.

25 km NIZINY

Kiedyś wieś ta nazywała się Dusowce. W ramach powojennych wywózek ukraińską społeczność wsi wywieziono do USRR, a opuszczoną wieś spaliły sotnie UPA. Dopiero na początku lat 50. ubiegłego wieku pojawili się tu zasiedleńcy, którzy od podstaw wybudowali budynki gospodarcze i domy. Tych czasów już nie doczekała drewniana cerkiew greckokatolicka Opieki Bogurodzicy zbudowana w I poł. XVII w. Nieużytkowana i opuszczona najpierw się zawaliła, a w 1952 r. została rozebrana na materiał. Z ciekawostek dotyczących wsi Niziny warto wspomnieć jeszcze o kładce wiszącej nad Sanem o rozpiętość blisko 177 m.

 W Nizinach na skrzyżowaniu głównym skręcamy w lewo do wsi Walawa, przez którą przechodzimy główną drogą i kierując się dalej na południe. Po około 2 km, schodzimy z asfaltu na zakręcie i wchodzimy na drogę polną prosto, kierując się na widoczne kapliczki w polu. Pierwsza z nich Serca Jezusowego jest z 1878 roku i stoi przy niej betonowy słup kilometrowy Santiago De Compostela 4038 km. Idąc dalej prosto drogą wśród pól uprawnych po 3 km dochodzimy do skrzyżowania koło sadów, skręcamy w lewo za sadami i idziemy prosto. Dołącza do nas Szlak Forteczny, dochodzimy do kolejnego Fortu XIIb, który należy do Arboretum w Bolestarszycach. Idąc dalej prosto dojdziemy do murów północnych Arboretum, skręcamy w lewo i drogą kamienistą dojdziemy do jednego z największych zachowanych Fortów XII San Riddeau. Po zwiedzeniu fortu, schodzimy drogą w dół, która doprowadzi nas do głównej drogi asfaltowej w Bolestraszycach zaraz koło parkingu Arboretum.

W okolicy warto zobaczyć:

Walawa. Murowana, dawna greckokatolicka, cerkiew św. Michała Archanioła w Walawie powstała w 1927 r., na miejscu starszej, drewnianej z 1791 r. Po wojnie cerkiew została przejęta przez Kościół rzymskokatolicki. Na przycerkiewnym cmentarzu pochowany został prawosławny biskup przemyski Atanasij Krupećkyj (1610–1652).

31 km BOLESTRASZYCE

W ogrodzie botanicznym Zakładu Fizjografii i Arboretum na powierzchni 21 ha znajduje się ponad 3800 rzadkich gatunków roślin. Jest to jedna z cenniejszych kolekcji w Polsce. W centralnej części Arboretum znajduje się XIX-wieczny dwór Piotra Michałowskiego , malarza doby Romantyzmu. Na niewielkim wzniesieniu położona jest kaplica, która powstała z przebudowy XVII-wiecznego dworu obronnego. Arboretum obejmuje także XIX-wieczny fort dawnej Twierdzy Przemyśl.

36 km BUSZKOWICE

Obecny rzymskokatolicki kościół Najświętszej Marii Panny Królowej to dawna cerkiew greckokatolicka Opieki Matki Bożej, zbudowana w 1900 r. Wcześniej istniała tu cerkiew drewniana, po której pozostała dzwonnica. Na przełomie XIX i XX w. opiekunami świątyni byli książę Adam, następnie Władysław i Leon Sapiehowie. Dawna cerkiew, zbyt mała na potrzeby parafian, została rozbudowana od zach., zachowując jednak tradycyjny plan krzyża greckiego.

 Kierujemy się w stronę Przemyśla drogą asfaltową po drodze mijając kościół Narodzenia NMP w Bolestraszycach, następnie dochodzimy do miejscowości Buszkowiczki oraz Buszkowice. Przechodząc pod nowym mostem Brama Przemyska dochodzimy do granic administracyjnych miasta Przemyśl. Ulicą Buszkowicką dojdziemy do ulicy Stefana Rogozińskiego gdzie koło tranzystora skręcamy w lewo w ulicę św. Brata Alberta. Obchodząc mury szpitala dookoła wchodzimy na Wybrzeże Marszałka Ferdynanda Focha, droga ta doprowadzi nas do mostu za sklepem Biedronka w lewo. Za mostem idziemy prosto ulicą Floriana i po 200 metrach będziemy skręcać w prawo w ul. Sportową, możemy również przejść przez zadrzewiony plac św. Floriana. Ulicą Sportową dojdziemy pod wiadukt kolejowy i dalej do skrzyżowania, na którym przejedziemy na drugą stronę ulicy i dojdziemy ulicą Wodną i Mostową na rynek Przemyski gdzie znajduję się betonowy słup kilometrowy Santiago De Compostela 4031 km.

Etap II: Przemyśl-Rokietnica- Tuligłowy

40 km PRZEMYŚL

Wielokulturowe miasto Pogranicza, zasobne w świątynie i zabytki świeckie. Wykopaliska archeologiczne – preromańskie i romańskie – potwierdzają przynależność grodu do państwa Mieszka I i Bolesława Chrobrego. Później kilkakrotnie zdobywany przez wojska książąt ruskich, ostatecznie w 1340 r. został przyłączony do Polski przez Kazimierza Wielkiego. W okresie zaborów rozebrano gotyckie mury miejskie, renesansowy ratusz, a wiele klasztorów uległo kasacie. Do 1918 r. Przemyśl był trzecim po Lwowie i Krakowie miastem Galicji, zarówno pod względem gospodarczym, jak i kulturalnym. Decyzją władz austriackich, pod koniec XIX w., Przemyśl stał się miastem-twierdzą, trzecim co do wielkości w Europie po Antwerpii i Verdun.

Otoczono go dwoma pierścieniami fortów, których ruiny zachowały się do naszych czasów. Miasto od 1340 r. jest siedzibą diecezji, a od 1992 r. Archidiecezji Rzymskokatolickiej Przemyskiej. Stolicą Archieparchii Przemysko-Warszawskiej jest od 1996 r. Zabytki: Archikatedra Wniebowzięcia NMP i św. Jana Chrzciciela  to główna świątynia Archidiecezji Przemyskiej. Jej gmach powstał w XV i XVI w. na miejscu dawnej rotundy św. Mikołaja z XII–XIII w., której fundamenty odkryto w podziemiach. W XVIII w. przebudowano fasadę w stylu barokowym, a po zawaleniu się sklepienia nawy głównej w 1733 r. rozpoczęto jego odbudowę. Barokowa fasada katedry ozdobiona jest balustradą z herbami rodziny Fredrów. Tuż obok stoi późnobarokowa dzwonnica, mająca 71 m wysokości i zwieńczona 4,5-metrowym krzyżem. W ołtarzu bocznym znajduje się, otoczona kultem, alabastrowa rzeźba Matki Bożej Jackowej z końca XV w. W świątyni spoczywają relikwie biskupa przemyskiego św. Józefa S. Pelczara oraz błogosławionego Jana Balickiego. Sobór św. Jana Chrzciciela jest obecnie kościołem archikatedralnym obrządku greckokatolickiego. Świątynię wybudowali jezuici w latach 1626–1632. Po skasowaniu zakonu przez cesarza Józefa kościół służył jako magazyn. Przejęty na pocz. XX w. przez diecezję pełnił funkcję kościoła garnizonowego pod w e z w a n i e m Serca Pana Jezusa. W 1991 r. Archieparchia Przemysko-Warszawska otrzymała zespół pojezuicki na własność.

Kościół św. Marii Magdaleny i położony obok niego klasztor to siedziba przemyskich franciszkanów. Zakon swą działalność w Przemyślu zapoczątkował już ok. 1235 r. Obecny kościół (czwarty na tym miejscu) wzniesiony został w latach 1754–1778. Kościół ten z monumentalną dwuwieżową fasadą należy do najpiękniejszych późnobarokowych założeń kościelnych w płd.-wsch. Polsce. Architekturę świątyni uzupełnia znakomite wyposażenie, obejmujące zespół kilkunastu ołtarzy, ambonę oraz prospekt organowy, wykonane przez lwowskich snycerzy pod kierunkiem Piotra Polejowskiego. W kościele przechowywane są relikwie św. Wincentego, patrona miasta. Kościół św. Teresy z Avila i klasztor Karmelitów Bosych usytuowany jest na wzgórzu i dominuje w panoramie starej, prawobrzeżnej części miasta. Zespół budynków klasztornych wybudowano w latach 1620–1630 z fundacji Marcina Krasickiego, starosty przemyskiego i właściciela Krasiczyna. W 1784 r. na mocy dekretów cesarza Józefa II karmel został zlikwidowany, a opuszczony zespół przejęli grekokatolicy. W 1946 r. po likwidacji struktur Kościoła greckokatolickiego w Polsce, do kościoła po 162 latach powrócili karmelici. Wewnątrz zachowały się m.in. barokowa ambona w kształcie łodzi z figurami apostołów Piotra i Pawła (II poł. XVIII w), portale z czarnego marmuru (XVII w.), rokokowe ołtarze boczne i stiukowa dekoracja na sklepieniach.

Zamek Kazimierzowski wznosi się na wzgórzu o wys. 270 m n.p.m. Jego budowę rozpoczęto po 1340 r., za panowania króla Kazimierza Wielkiego. Wcześniej istniały w tym miejscu obiekty sakralne, których relikty odsłonięto podczas prac wykopaliskowych. Były to m.in. preromańska rotunda z IX w. oraz romańska bazylika z X w. Zamek był wielokrotnie modernizowany, a z polecenia starosty Marcina Krasickiego architekt Galeazzo Appiani dokonał jego renesansowej przebudowy. W XVII i XVIII w. budowla ta wymieniana jest w rzędzie takich warowni, jak Lwów i Kamieniec Podolski. Obecnie jest to siedziba najstarszego amatorskiego teatru w Europie – „Fredreum”. Układ urbanistyczny Starego Miasta ukształtowany został w II poł. XIV w., kiedy to miasto obdarzone zostało przywilejem lokacyjnym opartym na prawie magdeburskim. Najważniejszą częścią tego założenia był plac rynkowy na rzucie zbliżonym do kwadratu o bokach długości 80 m. Specyficzny przemyski Rynek otaczają kamienice tylko z trzech stron. Do naszych czasów nie ostała się zachodnia pierzeja, rozebrana po wytyczeniu nowego szlaku komunikacyjnego przez Austriaków.

Przemyśl już w średniowieczu posiadał murowane fortyfikacje. W okresie zaboru pełnił funkcję ważnego ogniwa we wsch. systemie obronnym Austro-Węgier. W latach 1888–1914 miasto zmieniło się w pierścieniową twierdzę fortową I klasy, trzecią co do wielkości w Europie. Wokół miasta, na obwodzie 45 km, na wzgórzach, wybudowane zostały 44 forty. Po wybuchu I wojny światowej, twierdza w latach 1914–1915 spełniła swoją rolę w pierwszym oblężeniu, zatrzymując pod fortami blisko 300tysięczną armię rosyjską. W drugim oblężeniu, twierdza z powodu braku żywności, zimna i wyczerpania żołnierzy, w 1915 r. poddała się, po uprzednim wysadzeniu fortów, magazynów, mostów, zniszczeniu dział i wszelkich materiałów wojennych. W walkach straty wyniosły 115 tys. żołnierzy zabitych, rannych i zaginionych. Zniszczone forty w 1968 r. uznano za chroniony zabytek architektury obronnej. Muzeum Dzwonów i Fajek, oddział Muzeum Narodowego Ziemi Przemyskiej, jedyne tego typu w Polsce, mieści się w Wieży Zegarowej. Znajdująca się tu ekspozycja prezentuje cenne wyroby rzemiosła zarówno z dziedziny ludwisarstwa, jak też fajkarstwa. W Przemyślu do tej pory działają dwie ludwisarnie oraz jedenaście firm fajkarskich.

 Z centrum miasta idziemy w dół w kierunku mostu przez ul. Tadeusza Kościuszki. Przechodząc przez most na Sanie kierujemy się dalej prosto ul. 3 maja, po 800 metrach na skrzyżowaniu z światłami przy tranzystorze skręcamy w prawo w ul. 29 Listopada. Dochodząc do skrzyżowania V, kierujemy się stromo w górę na ulicę Bolesława Chrobrego. Serpentynami dojdziemy do punktu widokowego na Przemyśl po lewej, po prawej mamy pozostałości ziemne Fortu XIX Winna Góra. Dalej tą samą ulicą dojdziemy do skrzyżowania na którym po prawej mamy kościół św. Józefa Sebastiana Pelczara, my skręcamy w lewo. Dochodzimy do skrzyżowania, przechodzimy przez główną drogę i idziemy prosto w kierunku parku obok stacji benzynowej Orlen.

W okolicy warto zobaczyć:

Zamek w Krasiczynie – perła architektury renesansowej w Polsce. Zbudowany na planie czworoboku, na przełomie XVI i XVII w., przez Stanisława i Marcina Krasickich. Tworzą go cztery skrzydła z narożnymi basztami: Boską, Papieską, Królewską oraz Szlachecką. Wewnątrz znajduje się duży dziedziniec otoczony parterowymi krużgankami. Na ścianach można podziwiać sgrafitta przedstawiające m.in. portrety królów, sceny myśliwskie, czy postacie świętych. Od strony płd. zamek otacza park założony w XVII i powiększony w XIX w.

 Idąc prosto do góry dojdziemy do parkingu po prawej stronie za którym skręcamy w prawo w drogę prowadzącą do oczyszczalni wody i zaraz na płytach betonowych skręcamy w lewo w ścieżkę prowadzącą przez park. Za oznakowaniem i wyraźną ścieżką dochodzimy do drogi asfaltowej na której skręcamy w prawo. Dalej kierujemy się prosto, towarzyszyć nam będzie zielony szlak turystyczny, po około 2 km dojdziemy do skrzyżowania z krzyżem, gdzie zielony szlak skręca w lewo , natomiast my skręcimy w prawo razem z czarnym Szlakiem Fortecznym. Następnie asfaltową drogą przez las dojdziemy do kolejnego krzyża gdzie znajduje się następny słup kilometrowy Santiago de Compostela 4024 km, po drugiej stronie drogi jest Fort IXa Pod Krzyżem. Schodzimy z asfaltu i kierujemy się w drogę gruntową na lewo od krzyża. Po kilkudziesięciu metrach schodzimy z tej drogi w drogę polna w prawo i kierujemy się na słup wysokiego napięcia. Drogą tą dojdziemy w dół do skrzyżowania, gdzie stoi drewniany krzyż po prawej stronie, skręcamy w lewo i do góry podchodzimy do Monastyru we wsi Ujkowice.

35 km UJKOWICE

W miejscowości znajduje się klasztor prawosławny – monastyr śś. Cyryla i Metodego, Apostołów Słowian. Położony jest na wzgórzu, na zach. skraju wsi. Założyło go w 1986 r. dwóch mnichów: o. Archimandryta Nikodem i o. Ihumen Atanazy. Dziś mieszka tu już 13 mnichów, stoi cerkiew i zabudowania. Szczególną świętością monasteru jest Cudowna Ikona Watopedzkiej Bogurodzicy, zwana „Pocieszeniem i Dobrą Radą (Podporą)”; jej święto przypada 21 stycznia (3 lutego).

 Za Monastyrem idziemy prosto drogą gruntową do góry, dochodząc do skrzyżowania skręcamy w lewo do granicy lasu. Za znakami wchodzimy do lasu i ścieżką kierujemy się na północ. W lesie dojdziemy do małej polany, przez którą przejdziemy i dalej prosto po około 70 metrach, szlak skręca w lewo w dół do jaru w lesie. Wzdłuż jaru kierujemy się na północ, dochodząc do potoku Rada ścieżką skręcamy w prawo i po 50 m, przejdziemy przez potok w lewo kierując się na drogę asfaltową w Maćkowicach. Na drodze asfaltowej skręcamy w lewo i podchodzimy do góry. Po około 3 km przy wierzchołku 372 m, skręcamy w prawo w drogę leśną.

37 km MAĆKOWCE

Cennym zabytkiem tej wsi jest okazały, murowany dwór Skibniewskich z połowy XIX wieku. Ale założenie obronno-rezydencjonalne istniało tu już wcześniej i do dziś widoczne są jego ślady w postaci czworobocznych umocnień, z pięciobocznymi bastionami w narożach. Zachowany dwór w latach 60. przekazano spółdzielni, która przeprowadziła w nim restaurację. Obecnie mieści się tu ośrodek katolickiego ruchu oazowego, a nowi gospodarze z energią przystąpili do przywrócenia zabytkowi dawnej świetności. Obiekt powstał na planie litery H, część środkowa i wschodnia ma dwie kondygnacje, natomiast część zachodnia trzy. Wejście od wschodu ozdobione jest portykiem kolumnowym. Dwór otoczony jest parkiem w typie krajobrazowym.Po wysiedlonych po II wojnie światowej grekokatolikach pozostała urokliwa cerkiew św. Szymona Słupnika, zbudowana w latach 1813- 1830. Murowana świątynia po 1947 r. służyła jako magazyn, opuszczona od lat powoli zamienia się w ruinę.

 Wchodząc w las będziemy mijać po prawej stronie ciekawe oczko wodne z którego wyrastają drzewa. Dochodzimy do skrzyżowania, gdzie leśnicy składują drewno, my skierujemy się w lewo w drogę zrywkową i rozjeżdżoną. Za znakami dojdziemy do pierwszych zabudowań wsi Woli Rokietnickiej, przysiółek Zawarcie. Schodzimy w dół i po 400 m skręcamy w lewo w drogę polną. Po kolejnych 400 metrach skręcimy w prawo w dół w kolejną drogę polną, która nas doprowadzi do drogi asfaltowej. W tym miejscu znajdziemy informację, że możemy skręcić w lewo na rozgałęzienie szlaku św. Jakuba przez Tuligłowy i dalej do Rokietnicy, lub skręcić w prawo prosto do Rokietnicy.

Etap III:Tuligłowy-Rokietnica – Jarosław

50 km TULIGŁOWY

Pośrodku wsi, na zboczu doliny, znajduje się kościół parafialny św. Mikołaja Biskupa i zespół poklasztorny, zbudowane w latach 1768–1770. W ołtarzu głównym kościoła umieszczony jest słynący łaskami obraz Matki Bożej Niepokalanego Poczęcia. Namalowany na desce lipowej obraz o cechach bizantyńskich datowany jest na koniec XV w. Koronowany w 1909 r. Kościół należy do licznie odwiedzanych sanktuariów maryjnych w Polsce. W dolnej części wsi zachowały się obwarowania obronne z XVII w. Mogła to być warownia i drewniany dwór obronny zbudowany przez Krasickich po najeździe tatarskim w 1624 r. Według miejscowej legendy było to miejsce schronienia miejscowej ludności na czas wojen. Zachowane do dziś wały mają wysokość do 4 m, a bastiony nawet do 7 m.

 By dojść do sanktuarium w Tuligłowach na skrzyżowaniu w Woli Rokietnickiej skręcamy w lewo (idąc za drogowskazem). Drogą asfaltową idziemy przez przysiółek Węgry i dochodzimy do drogi głównej Rokietnica-Maćkowce na której skręcamy w prawo. Po 500 metrach za kościołem wchodzimy w drogę asfaltową które prowadzi do pobliskiego lasu. Na skrzyżowaniu stoi słup kilometrowy Santiago de Compostela. Wchodząc w las idziemy cały czas drogą wyraźną utwardzoną obchodząc od północnej strony Górę Wilczura. Po 3 km na zakręcie w lewo, schodzimy z drogi w prawo w drogę gruntową i po 200 metrach wychodzimy na otwarty teren skąd się roztacza przepiękny widok na Tuligłowy. Po około 1,5 km dochodzimy do górnej części miejscowości, idziemy prosto ...

... i skręcamy w prawo w trzecią ulicę, czyli od zachodu wchodzimy w Tuligłowy. Po drodze przy skraju lasu będziemy mijać kapliczkę św. Jakuba i kolejny słup kilometrażowy. Po chwili dojdziemy do sanktuarium, gdzie za kościołem skrecamy w prawoi potem w lewo drogą asfaltową. Po dojściu do skrzyżowania przy sklepie skręcamy w prawo i zaraz w pierwszą drogę w lewo. Dojdziemy nią do rozwidlenia dróg gdzie skręcimy w lewo i pójdziemy już cały czas tą drogą. Wychodząc z zabudowań będziemy kierować się na wschód drogą gruntowo/polną między polami uprawnymi. Po 2 km dojdziemy do drogi asfaltowej na przeciwko tartaku i stacji benzynowej. Skręcamy w prawo i na pierwszy skrzyżowaniu skręcamy w lewo w przysiółek Grobla. Droga asfaltowa poprowadzi nas do Rokietnicy gdzie szlak łączy się z głównym szlakiem Jakubowym.

45 km ROKIETNICA

Znajduje się tu kościół św. Mikołaja i Maryi Panny z XV–XVI w., przebudowany na pocz. XVII w. Przechowywane są w nim relikwie św. Walentego, dawnego patrona świątyni. Parafia Rokietnica znana była już w 1400 r. Dwór z XIX w. przebudowany został w latach 1903–1904. Obok znajduje się spichlerz. Całość zespołu otacza park krajobrazowy z XIX w.

 Przy szkole w Rokietnicy stoi słup kilometrażowy Santiago De Compostela 4009 km oraz tablica informacyjna na temat szlaku św. Jakuba. My skręcamy w lewo i idziemy w dół dochodząc do skrzyżowania na którym idziemy w prawo w kierunku Urzędu Gminy. Kierując się dalej drogą asfaltową po około 2 km dochodzimy do metalowego krzyża, na drzewie drogowskazy drogi św. Jakuba które informują nas o kilometrach ile jest do następnej miejscowości. Skręcamy w wąską drogę asfaltową w lewo i za zabudowaniami wchodzimy w drogę polną w lewo a następnie skręcamy w prawo i dochodzimy w dół do pierwszych zabudowań Boratynia. Dochodzimy do asfaltu gdzie kierujemy się w lewo na kościół.

50 km BORATYN

Ta niewielka miejscowość od średniowiecza była siedzibą rodu Boratyń- skich herbu Korczak. Później przeszła w ręce Krasickich. Po dawnych właścicielach pozostał zespół pałacowo-parkowy z XVIII w. W bryle murowanego pałacu z 1820 r., wzniesionego z wykorzystaniem murów poprzedniej budowli, wyróżnia się olbrzymi ryzalit ozdobiony szeregiem kartuszy herbowych. Obecnie zabytek ten jest własnością prywatną i pełni funkcję hotelarsko-restauracyjną. Nieopodal można zobaczyć klasycystyczną kaplicę (koniec XVIII w.) w formie greckiej świątyni. W miejscowości warto zobaczyć także parafialny kościół św. Marcina wybudowany w latach 1933–1934.

 Naprzeciwko kościoła którego jest plebania, przechodzimy w dół przez furtkę na lewo od plebani, gdzie jest parking dla wiernych i dochodzimy do skrzyżowania na którym skręcamy w lewo. Drogą dochodzimy do kolejnego skrzyżowania na którym na wprost w parku znajduje się jeden z dworów Krasicikich w którym obecnie jest hotel. My skręcamy w lewo i dojdziemy do mostu nad autostradą A4. Idąc dalej na rondzie skręcamy zaraz pierwszą w prawo na zniszczoną drogę asfaltową do wsi Chłopice. Przechodząc przez wioskę kierujemy się na północ w kierunku niewielkiego zalesionego wzgórza, gdzie znajduje się modrzewiowy kościół Wniebowzięcia NMP z 1771 roku, będący sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia.

54 km CHŁOPICE

Dwór z przełomu XVIII i XIX w. usytuowany jest w centrum miejscowości. Został gruntownie przebudowany w latach 1918–1939. Ówczesny właściciel dworu, dr Marian Lisowiecki, krótko po ukończeniu przebudowy zmarł. Jest to budynek o cechach klasycystycznych. Od strony wsch. i zach. posiada kolumnowe ganki. Na zach. rozciągają się pozostałości ogrodu widokowego założonego w XVIII w. W XIX w. uzupełniono go założeniem krajobrazowym w stylu angielskim, z zachowaniem reliktów byłej dąbrowy. Rosną tu m.in.: dąb piramidalny, przeorzech, iglicznia trójcierniowa, miłorząb i dąb czerwony. Najstarsza kaplica przechowująca czczoną ikonę Matki Bożej w typie Eleuza, zgodnie z tradycją, pochodzić miała z 1495 r. Pierwsze wzmianki na temat cudów odnoszą się do 1506 r., musiał już więc wtedy istnieć tu kult tego wizerunku. Prawdopodobnie w poł. XVII w. zniszczony obraz zastąpiono nowym, odtwarzającym wygląd ze starszej ikony. Dobra, do których nale- żały Chłopice, w XVII w. były własnością Jana Zamoyskiego, potem weszły do majątku jego żony Marii Kazimiery, późniejszej Marysieńki króla Jana III Sobieskiego. Para królewska często odwiedzała sanktuarium, modląc się przed ikoną, a Jan III Sobieski dziękował jej osobiście w 1683 r. za wiktorię wiedeńską. Rok później, dzięki jego fundacji  zastąpiono zniszczoną kaplicę nowym budynkiem cerkiewnym. W 1787 r. ze względu na zbyt małą liczbę parafian greckokatolickie probostwo zostało skasowane. W 1788 r. świątynię przejął Kościół rzymskokatolicki, ustanawiając parafię Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. Świątynia posiada oryginalny XVIII-wieczny wystrój wnętrza, na który składają się iluzjonistyczne malowidła na sklepieniach i ścianach oraz liczny zespół ołtarzy i ambona. Równocześnie ze świątynią wzniesiono wolnostojącą dzwonnicę, której wnętrze ozdobiono polichromią przedstawiającą cudowne wydarzenia związane z kultem obrazu Matki Bożej. W poł. XIX w. kaplicę rozbudowano, a kryptę w nowej części przeznaczono na miejsce spoczynku hrabiów Koziebrodzkich.

 Za kościołem idziemy drogą gruntową prosto w dół. Zaraz za lasem idziemy prosto na dom, który będziemy mijać z lewej strony idąc dalej w drogę polną w dół. Dochodzimy do skrzyżowania dróg polnych i my skręcamy w lewo idąc w kierunku drogi asfaltowej na której skręcamy w prawo. Po 80 metrach skręcamy w drogę gruntową w prawo, idziemy wzdłuż lasu i po chwili za znakami skręcamy w lewo w las po przejściu którego będziemy mieli do przejścia 800m przez międzą przez pola. Dochodzimy do wsi Kidałowice, skręcając w prawo po 70 metrach skręcamy w lewo i przechodzimy koło malutkiego sklepu w drogę gruntową do góry, która prosto doprowadzi nas do granic administracyjnych miasta Jarosławia. Wchodzimy w ulicę Jagodową, po lewej ciekawy domek z posianą trawą na dachu. Dochodzimy do skrzyżowania z ulicą Osiedlową i idziemy w prawo do końca tej ulicy. Następnie skręcamy w prawo i zaraz w lewo w ul. Łączności, cały czas idąc nią przechodzimy przez główną drogę i dalej w dół po płytach betonowych dochodzimy do skrzyżowania z ul. Przyjaźni i skręcamy w lewo. Następnie Wiejską w prawo i Drużyniecką w lewo dochodzimy do drogi głównej wojewódzkiej nr. 880 na ulicy Pruchnickiej.

64 km JAROSŁAW

Już pod koniec XIV w. był zaliczany do bogatszych miast Królestwa Polskiego. Początkowo położony na sąsiednim wzgórzu, w 1375 r. został ponownie lokowany na prawie magdeburskim i przeniesiony na teren obecnego Starego Miasta. W 1387 r., mocą królewskiego przywileju, Jarosław stał się miastem prywatnym. Tarnowscy, Sieniawscy, Zamoyscy, Lubomirscy, Czartoryscy, Zofia Kostkowa, Anna Ostrogska, hetman Jan Karol Chodkiewicz, czy późniejszy król Polski Jan III Sobieski, to niektórzy z właścicieli miasta. Swoją sławę z okresu XVI–XVII w. zawdzięczał jarmarkom. Na słynny czterotygodniowy jarmark sierpniowy przyjeżdżali kupcy nie tylko z całej Europy, ale i Bliskiego Wschodu. Jarosław miał być największym, po Frankfurcie nad Menem, ośrodkiem handlowym w ówczesnej Europie Środkowo-Wschodniej. Oprócz przywożonych na jarmarki towarów, pędzono, głównie ze wschodu, olbrzymie ilości bydła, nawet do 40 tysięcy wołów i 20 tysięcy koni. Z portu na Sanie spławiano drewno poprzez Gdańsk na zachód Europy, budowano tu także statki rzeczne. Zachowana do dziś zabudowa pochodzi z okresu pomiędzy XVI a XVIII w. Oprócz kamienicy Orsettich, obecnie Muzeum, której początki sięgają XVI w., na szczególną uwagę zasługuje okazały, neorenesansowy ratusz z wieżą zegarową . Pochodząca z przełomu XVI i XVII w. kamienica Rydzikowskich jest najlepiej zachowanym domem z wiatą i podcieniami. Tutaj znajduje się także wejście do podziemnej trasy turystycznej, która ma długość blisko 150 m i schodzi na głębokość 8,5 m. Cerkiew Przemienienia Pańskiego wybudowana została w latach 1717–1747 (na terenie dawnego górnego zamku właścicieli miasta Ostrogskich), następnie przebudowana w latach 1911–1912. Jest głównym ośrodkiem pielgrzymkowym polskich unitów. W cerkwi znajduje się słynąca łaskami ikona Matki Boskiej Jarosławskiej, zwana Bramą Miłosierdzia. Następnie ulicami Ludkiewicza, Cygańska Góra, Kasztelańska, Mały Rynek, Jezuicką dochodzimy do Kolegiaty Bożego Ciała z XVI w. Kościół św. Jana Chrzciciela i dawne Kolegium Jezuitów z wieżą zegarową znajduje się przy placu ks. Piotra Skargi. Powstało dzięki fundacji Zofii z Odrowążów Tarnowskiej w 1571 r., a budowę zrealizowano przy pomocy księdza Piotra Skargi. Do dzisiaj zachowany jest kościół zbudowany w latach 1582–1594, będący obecnie kolegiatą Bożego Ciała, jedno skrzydło z dawnego czworobocznego Kolegium Jezuitów z 1580 r. i wieża zegarowa z 1611 r. Kościół posiada parawanową fasadę podkreśloną częściowo zachowaną attyką oraz zespół rzeźb Tomasza Huttera, jednego z wybitniejszych rzeźbiarzy z XVIII w. Idąc dalej, kierujemy się na zachód w ulicę Farną następnie w lewo w ul. Spytka z Jarosławia i zaraz w prawo w ul. Świętojańską do końca. Kolejnie prosto po lewej wchodzi w ul. Baśki Puzon, przechodząc obok parku miejskiego dochodzimy do ul Kraszewskiego gdzie skręcimy w lewo i zaraz w prawo w ul. Matejki, która doprowadzi nas do Klasztoru oo. franciszkanów reformatów. Kościół i klasztor oo. Franciszkanów Reformatów, ukryty za murami, ufundował w 1700 r. mieszczanin Antoni Kwolka i Franciszek Zawadzki h. Ślepowron. Konsekrowany w 1716 r. kościół Trójcy Przenajświętszej (dzisiaj sanktuarium Krzyża Świętego), jest jednonawową barokową świątynią przyozdobioną siedmioma ołtarzami. Do świątyni przylega jednopiętrowy, trójskrzydłowy klasztor z wirydarzem. Dalej kierujemy się drogą główną Jana Pawła II w kierunku Rzeszowa, idziemy prosto na kościół oo. Dominikanów za którym skręcamy w lewo w ulicę Cegielnianą i dochodzimy w dół pod wiadukt kolejowy. Z sanktuarium Matki Bożej Bolesnej związany jest cudowny wizerunek Matki Boskiej, który pojawił się w 1381 r. na gruszy. W 1629 r. stary kościółek został przekazany jezuitom. Na przełomie XVII/ /XVIII w. przystąpili do jego gruntownej przebudowy. Zbudowano trójnawową bazylikę, dzieło architekta krakowskiego Jakuba Solariego. Od 1777 r. jest to klasztor Dominikanów Zwiedzając kościół możemy zobaczyć w ołtarzu głównym cudowny wizerunek Matki Bożej Jarosławskiej, a w nawie bocznej unikalny ołtarz relikwii świętych. Polichromia w klasztorze autorstwa Adama Szwacha pochodząca z 1731r. – przedstawia m.in. widok Jarosławia oraz portrety królewskie, Tarnowskich i Ostrogskich. Za świątynią znajduje się kaplica z 1752 r. z cudownym źródłem, już od początku XV w. odwiedzanym tłumnie przez pielgrzymów. Kościół i przylegający do niego klasztor otoczony jest systemem murów obronnych.

 Ulicą Pruchnicką idziemy w kierunku miasta pod wiaduktem kolejowym za którym po lewej stronie dochodzimy do miasteczka akademickiego Państwowej Wyższej Szkoły Techniczno Ekonomicznej im. ks. Bronisława Markiewicza, gdzie na wejściu znajduję się kolejny słup kilometrażowy Santiago De Compostela 3993 km oraz w bibliotece jest Punkt Informacyjny Drogi św. Jakuba. Do centrum miasta idziemy ul. Słowackiego i ul. Grunwaldzką obok kościoła Ducha Świętego. Wchodząc ulicą Grodzką na Rynek idziemy dalej prosto i w prawo dochodzimy do cerkwii grekokatolickiej ulicą Jana III Sobieskiego.

Etap IV: Jarosław-Przeworsk

 Wychodząc z Jarosławia za wiaduktem kolejowym (ul.Cegielniana) skręcamy w drogę gruntową w prawo, po 200 metrach skręcamy lekko w lewo delikatnie pod górkę. Cały czas prosto obok domów mieszkalnych dochodzimy do drogi asfaltowej, którą przekraczamy i kierujemy się dalej prosto drogą gruntową za znakami trzymając się lewej strony wchodząc na drogę polną. Idziemy cały czas prosto mijamy zabudowania oraz las i dochodzimy do wiaduktu pod autostradą A4. Kontynuując wędrówkę prosto dochodzimy do wsi Cieszacin Wielki.

69 km CIESZACIN WIELKI 

Na początku XIX w. tereny te znalazły się w posiadaniu rodu Terleckich herbu Przestrzał, następnie weszły w skład wiana córki Leopolda Terleckiego – Bronisławy Drohojowskiej. Pierwszą siedzibą, którą postawili Terleccy, był modrzewiowy dwór z portykiem i tarasem. Czas powstania obecnego pałacyku  określa się na pocz. XIX w., a jego projektantem był prawdopodobnie architekt Chrystian Piotr Aigner. Obiekt bardziej przypomina pawilon ogrodowy niż rezydencję. To typowy przykład architektury romantyczno-sentymentalnej, dominującej na przełomie XVIII i XIX w. Ostatnim właścicielem obiektu był syn Bronisławy i Bolesława Drohojowskich – Jan Józef. Po II wojnie światowej w pałacyku znajdowała się siedziba NKWD. Dzisiaj „zameczek” otacza zdziczały park krajobrazowy, a w drzewostanie zachowało się kilka starych dębów będących pomnikami przyrody.

 Skręcamy w prawo i idziemy prosto przez wioskę. Po 500 m zostawiamy drogę, która skręca w prawo na most nad autostradą i idziemy wąską drogą asfaltową prosto w dół, gdzie później skręcamy w prawo. Idziemy cały czas prost do końca wioski, koło stawu po lewej stronie droga asfaltowa zamienia się na gruntową. Idziemy cały czas prosto wyraźną drogą mijając po drodze odgałęzienie w lewo do przysiółku Markowa. Następnie dochodzimy do skrzyżowania na którym idziemy prosto w kierunku przekaźnika oraz lasu nad Ożańskiem. Przy skraju lasu stoi kolejny słup kilometrażowy Santiago De Compostela 3981 km, my skręcamy w prawo i idziemy na północny-zachód wzdłuż lasu. Za lasem mamy wygodną drogę polną na wzniesienie 236 m skąd roztocza się przepiękny widok na Przeworsk i okolice. My idziemy prosto w dół w kierunku przysiółka Aleksandrów. Dochodzimy do torów kolejki wąskotorowej przez które przechodzimy i wchodzimy do miasta w ulice Klonową. Skręcamy w prawo i dalej w lewo w ulice Tatarską i prosto ulicą Gimnazjalną do końca i w lewo dochodzimy do Rynku.

W okolicy warto zobaczyć:

Kapliczka na Tatarskim Kopcu. W Przeworsku znajduje się kopiec usypany przez mieszkańców w dowód wdzięczności za ocalenie miasta w trakcie najazdu tatarskiego w 1624 r. Kopiec położony na przedłużeniu ul. Tatarskiej, obok dawnego traktu łączącego Kraków ze Lwowem. Pierwotny kształt nasypu przypominał ścięty ostrosłup. Na kopcu usytuowana jest murowana kolumna, o wysokości 3,5 m, w górze zakończona kapliczką, w której kiedyś znajdowała się drewniana figura Chrystusa Frasobliwego.

Etap V: Przeworsk-Łańcut

83 km PRZEWORSK

Początki miejscowości sięgają X  w. Pierwsza pisemna wzmianka o  niej pochodzi z  1280  r. W  1340  r. wieś Pereworesk, wraz z  całą Rusią Czerwoną, została włączona do Królestwa Polskiego przez króla Kazimierza Wielkiego. Za jego panowania nastąpił szybki rozwój osadnictwa na ziemi przeworskiej. Na opustoszałe, wyludnione tereny przybywali Wołosi, Węgrzy, Rusini, osadzono tu również wziętych do niewoli Tatarów. Stopniowo zagęszczała się sieć osad, następował rozwój gospodarczy regionu. W 1387 r. król Władysław Jagiełło, w uznaniu za zasługi, nadał osadę i  szereg innych włości Janowi z  Tarnowa, ówczesnemu wojewodzie sandomierskiemu. Dzięki staraniom Tarnowskich Przeworsk umocnił się gospodarczo, co zaowocowało nadaniem w 1393 r. praw miejskich. Z końcem XVI  w. płóciennictwo stanowiło podstawę życia ekonomicznego tutejszej społeczności, w okresie rozkwitu w mieście pracowało około tysiąca tkaczy zatrudnionych w około 600 warsztatach. W  mieście zachował się średniowieczny układ urbanistyczny, ze znacznymi fragmentami gotyckich murów obronnych  z  XV/XVI  w. oraz licznymi drewnianymi i  murowanymi domami mieszczańskimi z XIX w.

 Północną pierzeją rynku docieramy do kolejnego słupka kilometrażowego Santiago De Compostela 3971 km. Ulicami Marszłka Józefa Piłsudskiego i Kościelną dochodzimy do Bazyliki pw Ducha Świętego. Przechodząc obok kościoła wychodzimy ulicą ks. Prałata Ablewicza do drogi głównej, gdzie po prawej stronie znajduję się słup kilometrowy Santiago de Compostela 3972 km zaraz obok kościoła Matki Bożej Śnieżnej.

Bazylika Ducha Świętego to dawny kościół i  klasztor Bożogrobców. Wybudowany w  latach 1430–1473 jest jednym z  najcenniejszych zabytków architektury średniowiecznej na Podkarpaciu. Najważniejszą częścią zespołu jest wzniesiona w  latach 1692–1727 kaplica Grobu Bożego. Jest ona wierną kopią kaplicy Grobu Chrystusa w  Jerozolimie. W  barokowym ołtarzu głównym z  1693  r.  znajdują sie relikwie świętych: Marcina, Benedykta, Seweryna, Maurycjusza i Pawła, a w XVIII w. umieszczono tu także relikwie Krzyża Świętego. Na ścianie w prezbiterium zawieszono gotyckie epitafium Rafała Tarnowskiego z rodziną, polecanych przez archanioła Rafała i św. Elżbietę. W prezbiterium, w posadzce, umieszczono płyty nagrobne z  piaskowca z  podobiznami fundatorów kościoła – Tarnowskich, m.in. Rafała Tarnowskiego (zm. w  1441  r.), które kryją wejście do krypt. Kościół i  klasztor św. Barbary ufundował w  1461  r. Rafał z  Tarnowa. Cztery lata później przekazał nieukończoną budowlę bernardynom. Był to wówczas dziesiąty w  Polsce klasztor tego zakonu. Osobliwością kościoła jest zakończenie trójbocznego prezbiterium renesansowym szczytem, a  ozdobą jest wysmukła, ośmioboczna wieża, zwieńczona dachem stożkowym z  attyką, służąca pierwotnie jako strażnica, a później jako dzwonnica. Częste napady spowodowały, że klasztor przyjął na siebie funkcję obrony ludności przed najeźdźcami, został obwarowany fosą i wałami. Kiedy w  1489  r. rozpoczął się najazd tatarsko-turecki, miejscowa ludność znalazła tu bezpieczne schronienie. W 1512 r. dodatkowo otoczono go murem z  basztami. W  jego obronie brali udział także zakonnicy, a  papież Klemens VII wydał w  1552  r. bullę zezwalającą im na uczestnictwo w obronie i zbieraniu jałmużny na kupno sprzętu obronnego. We wnętrzu kościoła znajduje się kilka zabytków gotyckich, m.in. kamienne portale czy znajdujące się  w klasztornych krużgankach malowidła z przełomu XV i XVI w. Wyposażenie świątyni pochodzi głównie z  okresu baroku: ołtarz główny z obrazami Matki Boskiej Pocieszenia i św. Barbary, stalle z dekoracją snycerską wykonane w 1646 r. Od 1645 r. w  klasztorze tworzył zakonnik malarz Franciszek Lekszycki, który pozostawił po sobie kilka obrazów. Przetrwały także iluzjonistyczne, rokokowe ołtarze boczne malowane na ścianach techniką al fresco.

  Przy głównej drodze skręcamy w lewo w kierunku Rzeszowa, po drodze po prawej będziemy mijać Zespół Pałacowo-Parkowy z Muzeum Wnętrz i Pożarnictwa oraz Restauracje Pastewnik będący zarazem skansenem z zabytkowymi drewnianymi budynkami. Dochodzimy do skrzyżowania z światłami na którym skręcamy w lewo a następnie zaraz w prawo w dróżkę na lewo od sklepu Neonet.

Zespół pałacowo-parkowy to kompleks budynków wzniesionych przez rodzinę Lubomirskich i  otoczonych parkiem w  stylu angielskim. Budowę tę rozpoczęła księżna marszałkowa Izabela z  Czartoryskich Lubomirska, pani na Łańcucie, z  przeznaczeniem na rezydencję dla ulubionego wychowanka – Henryka Lubomirskiego. Na miejscu późnorenesansowego dworu obronnego powstał niewielki pałacyk o  cechach angielskiego klasycyzmu. Prace budowlane początkowo prowadził nadworny architekt księżnej Jan Griesmayer, a  dokończył Chrystian Piotr Aigner oraz sztukator Fryderyk Bauman, który projektował dekoracje wnętrz. Pałac, którego budowę zakończono ok. 1807 r., w połowie XIX w. został rozbudowany według projektów Feliksa Księżarskiego i zyskał obecny kształt architektoniczny. Warty uwagi jest również modrzewiowy dwór z XVII w., przeniesiony do Przeworska z  Krzeczowic, kuźnia i  szereg XIX-wiecznych mieszczańskich domów, ustawionych w formie skansenu „Pastewnik”.

  Dróżką na lewo koło sklepu Neonet idziemy prosto, po lewej mając zabudowania domków jednorodzinnych a po prawej drogą krajową nr 4. Dochodzimy do dzia- łek ogrodowych i idziemy cały czas prosto mając działki po lewej stronie. Obchodzimy ogródki dookoła i za działkami idziemy w drogę polną w prawo. Po okolo 2 km dochodzimy do skrzyżowania z drogą asfaltową na którym znajduję się niedawno postawiona kapliczka św. Jakuba z drewna. my idziemy prosto na lewo od kapliczki, mijając po prawej stronie dwa domy jednorodzinne. Idziemy cały czas prosto i dochodzimy do lasku w którym znajduje się trasa dla rowerów MTB. Przechodząc przez lasek wchodzimy do wsi Nowosielce. Idziemy prosto drogą asfaltową i na pierwszym skrzyżowaniu skręcamy w lewo w kierunku kościoła. Przy drewnianym kościele św. Marii Magdaleny z 1595 r. znajduję się po prawej kopiec Michała Pyrza oraz słup kilometrowy Santiago De Compostela 3964 km.

90 km NOWOSIELCE

Parafialny rzymskokatolicki kościół św. Marii Magdaleny konsekrowany był w  1595  r. W  latach 90. XX  w. wg projektu arch. Józefa Olecha przebudowano przyziemie wieży, usuwając część szalunku i  dostawiając kamienny przedsionek z  okienkami i  przyporami na narożach. Jest to budowla konstrukcji zrębowej, z prezbiterium podpiwniczonym kryptą grobową. Do nawy dostawiona jest od zach. wieża z  nadwieszoną izbicą, z  murowanym przedsionkiem. We wnętrzu, na ścianach i stropie zachowała się polichromia. Wyposażenie jest głównie rokokowe, z  lat 1773– 1775: ołtarz główny z  obrazem św. Marii Magdaleny (XIX  w.), dwa ołtarze boczne. W  lewym obraz Matki Boskiej z  Dzieciątkiem (pocz. XVI  w.), w  prawym wizerunek św. Józefa (II poł. XVIII  w.), ambona w  kształcie kielicha, drewniana chrzcielnica        i  organy na chórze muzycznym. Warto obejrzeć Grupę Ukrzyżowania na belce tęczowej, trzy feretrony rokokowe (XVIII  w.), kilka ornatów haftowanych, późnobarokowych (XVIII  w.) oraz dwie skrzynie dębowe obite żelaznymi listwami, z  zamkami starej roboty kowalskiej (XVI/ XVII w.).

 Za kościołem skręcamy w prawo w drogę asfaltową i zaraz w lewo w górę w kierunku cmentarza. Za cmentarzem idziemy cały czas prosto południowym obrzeżem Nowosielec. Po około 2km dochodzimy do końca drogi, gdzie skręcamy w lewo i po 350 metrach w prawo na drogę polną, która prosto nas doprowadzi do Świętego Jeziorka. Od Świętego Jeziorka kierujemy się cały czas prosto. Po lewej będziemy mijać farmę wiatrową, droga szeroka gruntowa prowadzi do jednego z wiatraków i idziemy prosto w drogę polną na zachód. Dochodzimy do drogi kamienistej gdzie skręcimy w prawo w kierunku wioski Kosina. Idziemy cały czas prosto drogą asfaltową, po około 2 km skręcamy w lewo na most na Kosince i dalej na skrzyżowaniu gdzie na wprost znajduję się drewniany kościółek św. Stanisława Biskupa skręcamy w lewo do góry.

97km KOSINA

Wieś powstała za czasów panowania Kazimierza Wielkiego na prawie magdeburskim, jako osada kolonistów niemieckich. Po raz pierwszy wzmiankowana w dokumencie z 1369 r. Skręcamy w  prawo, a  następnie po około 1 km w lewo, przechodząc na drugą stronę potoku. Znowu idziemy w prawo i przez Kosinę drogą równoległą do potoku. Po kilku kilometrach dochodzimy do kościoła św. Sebastiana.

Filialny rzymskokatolicki kościół św. Sebastiana wzniesiono w  1737  r. Jest to budowla konstrukcji zrębowej, prawie w całości pokryta gontem. Do prezbiterium przylega od płn. zakrystia. Ciekawostką jest to, że nie ma do niej wejścia od zewnątrz, a jedyne drzwi prowadzą przez nawę. Wewnątrz zachowała się iluzjonistyczna polichromia: architektoniczne podziały ścian, malowane otwory okienne po stronie płn., zapewne z XVIII w., częściowo przemalowana. Ołtarz główny (2 ćw. XVII w.) w formie tryptyku ma bogatą snycerską dekoracją ornamentalną. W polu głównym znajduje się obraz z przedstawieniem św. Sebastiana, namalowany przez Jana Tabińskiego w 1864 r. Na wyposażeniu maleńkiej świątyni są: drewniana chrzcielnica (II poł. XVIII  w. ze spalonego kościoła w  Ostrowie), barokowa szafa zakrystyjna (I. ćw. XVII  w.) i  krzyże barokowe (XVIII  w.). Na terenie przykościelnym, otoczonym kamiennym murem, stoi współczesna drewniana kapliczka z barokową rzeźbą św. Jana Nepomucena.

 Wychodząc z Kosiny po lewej mijamy boisko sportowe i idziemy prosto w drogę gruntową. Przed nami zawijas w prawo i w lewo i idziemy dalej prosto wyraźną drogą gruntową, po 300 metrach skręcamy w prawo i idziemy cały czas prosto w kierunku wiatraków. Dochodzimy do miejsca gdzie znajduję się elektrownia, my skręcamy w prawo na drogę szeroką gruntową i kierujemy się na przekaźnik. Za przekaźnikiem (wzniesienie zwane Lotnisko) skręcamy w lewo w szeroką drogę gruntową prowadzącą do wiatraka. Za wiatrakiem skręcamy w lewo i zaraz w prawo w dół w drogę polną. Po przekroczeniu potoku Granicznego idziemy prosto w górę i dochodzimy do drogi kamienistej na której skręcamy w lewo. Po 200 metrach wchodzimy w drogę polną w prawo skos, którą dochodzimy do pierwszych domów w Soninie.

102 km SONINA

We wsi znajduje się kościół św. Jana Chrzciciela będący przykładem sakralnego budownictwa drewnianego, opartego o tradycje jeszcze gotyckie. Wzniesiony go ok. połowy XVII w. (wg tradycji jeszcze w XVI w.). Wielokrotnie był restaurowany i przebudowywany. Podczas remontu w latach 1892-1893 dobudowano nową zakrystię i kaplicę. Z kolei w latach 1922- 1923 wzniesiono wysoką wieżę od zach. na miejscu starej. Wokół kościoła widoczne są pozostałości obwarowań ziemnych na nieregularnym planie.

 Przechodzimy przez most na rzece Sawa i idziemy prosto do drogi gdzie skręcamy w lewo i następnie w prawo na drogę gruntową wzdłuż płotu. Po niecałym kilometrze wchodzimy na drogę asfaltową i zarówno na ul. Słoneczną w Łańcucie. Idąc na koniec ulicy skręcamy w prawo na drogę wojewódzką nr 881 na ul. 3maja. Na pierwszych światłach idziemy dalej prosto ulicą 3 maja. Po chwili dochodzimy do ogrodzenia Zamku w Łańcucie i idziemy wzdłuż nich w kierunku centrum dalej do Placu Jana III Sobieskiego.

Etap VI: Przeworsk-Łańcut

105 km ŁAŃCUT

Powstał jako wczesnośredniowieczny gród obronny na szlaku do Rusi. Przywilej lokacji miasta na prawie magdeburskim uzyskał Otton z Pilczy herbu Topór,zgodnie z tradycją w 1349 r., z nadania króla Kazimierza Wielkiego. Początkowo miasto należało do Pileckich, następnie do Stanisława Stadnickiego, zwanego Diabłem Łańcuckim. W 1820 r. wielki pożar zniszczył drewnianą zabudowę, jednak Łańcut dźwignął się z upadku dzięki wsparciu Potockich, ostatnich właścicieli miasta. W rynku zachowały się kamienice z XVII w., przebudowane w XIX–XX w. Jednak najbardziej rozpoznawalnym zabytkiem jest barokowy zamek z lat 1629 –1641, stanowiący wcześniej rezydencję Lubomirskich, a przebudowany w latach 1766–1816 na pałacową rezydencję magnacką. Od 1816 do 1944 r. był siedzibą rodową Potockich. W latach 1889–1911 dokonano jego ostatniej przebudowy w stylu neobaroku francuskiego. Obecnie zamek jest obiektem muzealnym, prezentując wnętrza z XVII–XIX w. W skład zespołu pałacowego wchodzą: klasycystyczna oranżeria z ogrodem zimowym z lat 1799–1802 r., ogród włoski w obrysie bastionowych fortyfikacji, na zewnątrz obwałowań park angielski o pow. 30 ha, założony w XVIII–XIX w., przekształcony w latach 1890–1904, Zameczek Romantyczny przebudowany w 1806 r. w stylu neogotyckim, klasycystyczna ujeżdżalnia z lat 1828–1830 oraz stajnie powstałe w latach 1898–1902. Nie mniej cenne są również zbiory podkarpackich ikon w Dziale Sztuki Cerkiewnej oraz największa w Polsce kolekcja pojazdów konnych z wystawą paradnych uprzęży, eksponowana w powozowni z 1902 r.

 Przechodząc przez plac na północ obok synagogi i ławeczki braci Cetnarów po lewej dochodzimy do świateł na których przechodzimy prosto wzdłuż pierzei wschodniej Rynku dochodzimy do kościoła farnego św. Stanisława Biskupa i Męczennika.

Kościół św. Stanisława Biskupa i Męczennika powstał z fundacji Pileckich w XV w., a przebudowano go po pożarze w 1657 r. w stylu barokowym, według projektu Tylmana z Gameren. Kolejna przebudowa, według projektu architekta krakowskiego Teodora Talowskiego, miała miejsce w latach 1896–1900. W jej efekcie powstała budowla z elementami neoromańskimi i neogotyckimi. Kościół jest sanktuarium Matki Boskiej Szkaplerznej, a koronowany obraz  z 1670 r., jest kopią Matki Boskiej Piaskowej z Krakowa. W kościele zwraca uwagę barokowa chrzcielnica z czarnego marmuru z II poł. XVII w. oraz neogotycki ołtarz główny z 1897 r.

W Łańcucie warto jeszcze zobaczyć:

– dawny zespół klasztorny Dominikanów, pierwotnie gotycki, następnie po przebudowie barokowy. Po pożarze w 1820 r. klasztor sekularyzowano i od tego czasu pełni świeckie funkcje, najpierw jako szpital, a obecnie jako hotel PTTK,

– synagogę z 1761 r., jedną z najlepiej zachowanych w Polsce. W jej wnętrzu znajduje się bima, dekoracja sztukatorska z II poł. XVIII w. oraz polichromie z poł. XIX w.

– ciekawą ekspozycję jedynego w Polsce Muzeum Gorzelnictwa znajdującą się w dworku z 1883 r.

 Z kościoła kierujemy się na ulicę Farną i w lewo w dół na kostkę brukową i ul. Dominikańską gdzie skręcamy w prawo w dół do mostu na rzece Mikośka. Następnie w górę ulicą Bohaterów kierujemy się do skrzyżowania i skręcamy w lewo na ulicę Kardynała Wyszyńskiego, która doprowadzi nas już do drogi nr 881 (ul. Kraszewskiego) gdzie skręcimy na nią w prawo do Krzemiennicy. Schodząc w dół do wsi po lewej będziemy mijać studnię św. Jakuba do której można zajść. Na dole przy skrzyżowaniu skręcamy w lewo i dochodzimy do kościoła drewnianego z XVIII w św. Jakuba Starszego Apostoła po lewej oraz nowego kościoła po prawej.

110 km KRZEMIENICA

Wieś leży na prastarym szlaku z Rusi Czerwonej przez Sandomierz do Krakowa. Według legendy, w dawnych czasach zatrzymywali się tu kupcy, aby tu zdobyć krzemień potrzebny do skrzesania ognia. Krzemienicę wymieniono po raz pierwszy w dokumencie z 1381 r. jako posiadająca już strukturę administracyjną. Została zasiedlona przez osadników z Niemiec, za czasów króla Kazimierza Wielkiego. Przynieśli oni – jako wędrowcy i pielgrzymi – kult św. Jakuba Starszego i pod tym wezwaniem wybudowali w 1492 r. drewnianą świątynię. Wieś należała kolejno do właścicieli Łańcuta: Pileckich, Stadnickich, Lubomirskich i Potockich. Rzymskokatolicki kościół św. Jakuba Starszego z XV w.  uległ zapewne częściowemu zniszczeniu w wyniku pożaru w 1750 r. Odbudowano go w 1754 r., wówczas wzniesiono także zachowaną do dziś dzwonnicę. Jest to budowla konstrukcji zrębowej z bali sosnowych. W prezbiterium znajduje się ołtarz główny (poł. XVIII w.) z umieszczonym centralnie obrazem św. Jakuba Starszego . Trzy ołtarze boczne (z końca XVII w., obrazy z XVII i XVIII w.): Świętej Rodziny, Serca Jezusowego i św. Walentego, póź- nobarokowa ambona (1754 r.). Na płd. ścianie prezbiterium zawieszono epitafium Wacława Hieronima Sierakowskiego, biskupa przemyskiego, upamiętniające konsekrację kościoła w 1754 r. Pod nim drewniana chrzcielnica w kształcie kielicha (ok. 1827 r.). We wsi warto zobaczyć jeszcze nowy parafialny kościół Matki Boskiej Pocieszenia z 1975 r. Wnętrze świątyni ozdabia sgraffito przedstawiające sceny z życia Matki Bożej, nad chórem św. Cecylia wśród aniołów, w prezbiterium potężne figury Chrystusa Zmartwychwstałego i trzech niewiast. W bocznym ołtarzu znajduje się łaskami słynąca rzeźba Matki Bożej Pocieszenia z XIV w., która „przy wędrowała” do Krzemienicy razem z osadnikami z Niemiec. Można obejrzeć także figurę i studzienkę św. Jakuba przy drodze do Łańcuta oraz kaplicę na stawie przy drodze do Czarnej (3 km).

 Idąc na południe w środku wsi po prawej znajduję się słupowa kapliczka Bożej Rodzicielki, za którą skręcamy w prawo do góry drogą asfaltową. Po 2,5 km dochodzimy do głównej drogi krajowej. Kierujemy się na prawo, na pierwszym przejściu dla pieszych przechodzimy na drugą stronę ulicy i kontynuujemy wędrówkę w kierunku Rzeszowa. Po 500 metrach skręcamy w lewo wzdłuż obszaru leśnego. Przechodząc przez lasek droga gruntową dochodzimy do cmentarza w Kraczkowej, skręcamy w lewo w dół i dochodzimy do kościoła.

115 km KRACZKOWA

Wieś lokowana przez Ottona z Pilczy herbu Topór w 1369 r. W posiadaniu rodziny Pileckich Kraczkowa pozostała do 1586 r. Parafialny kościół św. Mikołaja znajduje się w centrum wsi, przy głównej drodze. Pierwszy kościół spalili Tatarzy w 1624 r. Następny, także drewniany, z sobotami i dzwonnicą, wybudowany w 1635 r. przetrwał do 1914 r. Nowa murowana świątynia powstała w latach 1911–1913 według projektu architekta Teodora Talowskiego, z udziałem budowniczego łańcuckiego Władysława Pelca i przy wsparciu finansowym Romana hrabiego Potockiego. Jest to świątynia w stylu eklektycznym, a jej wyposażenie w stylu neogotyckim  wykonał w latach 1938–1946 Zdzisław Krygowski. W Kraczkowej można obejrzeć kilkadziesiąt kapliczek i krzyży przydrożnych, reprezentujących wszystkie możliwe formy tego typu zabytków ludowych. Na uwagę zasługują cztery kapliczki postawione wzdłuż płn., polnej drogi, będącej niegdyś fragmentem starego szlaku na Ruś. Pierwsza z nich z 1932 r. znajduje się przy zbiegu z drogą prowadzącą do trasy nr 4, kolejne rozmieszczone są w nieznacznym oddaleniu od niej w kierunku wsch. Kilka kapliczek ufundowano w 1936 r. z okazji Kongresu Eucharystycznego diecezji przemyskiej. Jedna znajduje się na wsch. skraju wioski, przy skrzyżowaniu z drogą do Cierpisza. W centrum wsi, tuż przy głównej drodze, w 1910 r. usypano kopiec, na którym położono głaz upamiętniający zwycięstwo grunwaldzkie (kopiec usunięto w 1934 r.). Pomnik odbudowano, a na starym kamieniu wymurowano cokół zwieńczony figurą orła. Z licznych krzyży na szczególną uwagę zasługuje pomnik postawiony dla uczczenia jubileuszu XIX stulecia, tzw. Krzyż Stojałowskiego. Drewniany krzyż został ufundowany w 1901 r., a postawiono go na granicy Kraczkowej i Krzemienicy, po płn. stronie „gościńca cesarskiego”. Został on zniszczony podczas działań wojennych w 1944 r. Obecny żelbetonowy krzyż ufundował NSZZ RI „Solidarność” w 1981 r.

 Od Kościoła w Kraczkowej drogą asfaltową idziemy w prawo. Po 500 metrach na skrzyżowaniu koło kapliczki słupowej z figurą św. Wojciecha oraz kamienistego Kopca Grunwaldzkiego skręcamy w lewo. Drogą asfaltową kierujemy się cały czas do góry na wzniesienie zwane potocznie Magdalenką.

121 km MAGDALENKA

Kościół św. Marii Magdaleny położony jest na wierzchowinie zwanej Pasmem Marii Magdaleny, na wysokości 373 m n.p.m. Nieznane są jego początki. Z zachowanych dokumentów wynika, że powstał w XVII w. Wiadomo, że w 1627 r. zachowany był w dobrym stanie drewniany kościół, który ocalał z niszczycielskiego najazdu Tatarów w 1624 r., jako jeden z nielicznych w okolicy. Biskup przemyski nakazał wówczas przenieść ocalałą świątynię do sąsiedniej wioski Krasne, gdzie służył wiernym do 1741 r. W 1712 r. książę Jerzy Lubomirski wybudował murowaną kaplicę, także pw. św. Marii Magdaleny. Kościółek budował nadworny architekt Lubomirskich, Tylman z Gameren. W głównym ołtarzu umieszczono obraz św. Marii Magdaleny. Kościół pokryty był czerwoną dachówką. Ukształtowanie terenu oraz jego grube, kamienne mury z nisko umieszczonymi okienkami, wskazują na obronny charakter świątyni.

 Na szczycie znajduje się kościół św. Marii Magdaleny, przy kościele jest tablica informacyjna na temat szlaku św. Jakuba. Od kościoła szlak wiedzie na prawo w kierunku przekaźnika wraz z czerwonym szlakiem turystycznym. Wchodząc na drogę asfaltową idziemy w dół gdy miniemy po lewej stronie sklep spożywczy to za chwile skręcamy w prawo w drogę gruntową wzdłuż równo posadzonych brzóz, przy skręcie jest również mała kapliczka z matką boską. Dochodzimy do lasu i idziemy na lewo wzdłuż lasu, kierujemy się cały czas razem z czerwonym szlakiem, po chwili wchodzimy w las i skręcamy w prawo. Schodzimy w dół i po 400 metrach dojdziemy do drogi i domu, na drzewie informacja, że do Rzeszowa mamy jeszcze 12 km, skręcamy w lewo i dochodzimy młaki w lesie, przez którą przechodzimy, następnie będziemy przechodzić przez piękny jar w lesie, wspinając się na drugą stronę będziemy schodzić w kierunku drewnianego ogrodzenia. Czerwony i żółty szlak turystyczny prowadzi wzdłuż ogrodzenia i za chwilę skręca w lewo, my idziemy dalej prosto wzdłuż ogrodzenia do drogi asfaltowej. Przechodząc przez nią idziemy dalej prosto w dół w drogę ubitą w ul. Świętej Faustyny. Po 500 metrach droga robi S w lewo i w prawo. Wchodząc już na asfalt po prawej będziemy mijać stadninę koni na Słocinie.

129 km SŁOCINA

Dawna podrzeszowska miejscowość, obecnie w granicach miasta. Zachowana najstarsza wzmianka o wsi pochodzi z 1349 r., a o parafii z 1419 r. W centrum znajduje się parafialny rzymskokatolicki kościół śś. Rocha i Marcina. Pierwszy drewniany kościół parafialny pochodził z początku XV w., prawdopodobnie ufundowany został przez Ottona Pileckiego, dziedzica Słociny. Po pożarze kościoła w 1466 r. wzniesiono nową murowaną świątynię. Zniszczyli go Tatarzy podczas najazdu w 1624 r. Obecny kościół powstał w latach 1913–1916.

W Słocinie znajduje się ponadto empirowy zespół dworsko-parkowy. Sam dwór, obecnie opuszczony, pochodzi z XIX w. Towarzyszą mu budynek rządcy i domek neogotycki, a całość otacza park ze starodrzewiem.

 Idąc na południe w środku wsi po prawej znajduję się słupowa kapliczka Bożej Rodzicielki, za którą skręcamy w prawo do góry drogą asfaltową. Po 2,5 km dochodzimy do głównej drogi krajowej. Kierujemy się na prawo, na pierwszym przejściu dla pieszych przechodzimy na drugą stronę ulicy i kontynuujemy wędrówkę w kierunku Rzeszowa. Po 500 metrach skręcamy w lewo wzdłuż obszaru leśnego. Przechodząc przez lasek droga gruntową dochodzimy do cmentarza w Kraczkowej, skręcamy w lewo w dół i dochodzimy do kościoła.

Etap VII: Rzeszów-Góra Ropczycka- Ropczyce

 Dochodzimy do ulicy Słocińskiej i skręcamy w lewo do skrzyżowania ze światłami gdzie idziemy w prawo na ulicę Powstańców Wielkopolskich dochodząc do kościoła św. Rocha i św. Marcina. Do miasta wchodzimy ulicą Ignacego Jana Paderewskiego przechodząc przez obwodnicę dalej na ulice Mieszka I i po chwili skręcamy w lewo w ul.Kwietniową. Skręcając za zakrętem w prawo idziemy koło kościoła pw. Michała Archanioła i prosto w ulicę Wiosenną, gdzie aleją Niepodległości w lewo po ok. 300 metrów skręcamy w prawo pomiędzy blokami i przechodząc za kościołem dochodzimy do aleji Tadeusza Rejtana. Skręcamy w prawo i na najbliższym przejściu dla pieszych przechodzimy przez aleje i wchodzimy w ul. Wierzbową kierując się na kolorowy most Narutowicza. Prosto ulicą Naruszewica przechodząc po drodze przez światła i za kompleksem drzewnym skręcamy w prawo ul. Kaczmara do pomnika Adama Mickiewicza. Stąd skręcamy w lewo Adama Mickiewicza i wchodzimy na rynek rzeszowski.

133 km RZESZÓW

W okresie XI–XIV w. był grodem przygranicznym Rusi Czerwonej. Po przyłączeniu tego obszaru do Korony, w 1354 r. otrzymał przywilej lokacyjny na prawie magdeburskim od króla Kazimierza Wielkiego. Pierwszym właścicielem miasta był Jan Pakosławic ze Strożysk, którego dzieci przyjęły nazwisko rodowe Rzeszowscy. Następni byli Ligęzowie, Ostrogscy- -Zasławscy i  Lubomirscy. W  XV  w. miasto zostało zniszczone przez pożar. Po odbudowie otrzymało nowe przywileje, dzięki czemu nastąpił szybki rozwój gospodarczy i  kulturalny. W  1658  r. Sebastian Lubomirski ufundował Kolegium Pijarów, jedną z  pierwszych uczelni tego typu w  Polsce. W  1772  r. Rzeszów dostał się pod zabór austriacki i  przez 146 lat wchodził w skład imperium Habsburgów. W 1845 r. magistrat miejski odkupił prawo dominatu od Lubomirskich – Rzeszów przestał być miastem prywatnym. Na XIX w. przypadał intensywny rozkwit gospodarczy miasta – został stolicą cyrkułu, dotarła tu kolej galicyjska (1858 r.), stacjonował duży garnizon cesarsko -królewskiego wojska.

Z kolei w czasach II Rzeczypospolitej Rzeszów rozwijał się w ramach Centralnego Okręgu Przemysłowego. Układ urbanistyczny miasta, z  Rynkiem otoczonym trzema pierzejami mieszczańskich kamienic, z których najstarsze pochodzą z  XVII  w., ma jeszcze średniowieczny rodowód. W  jego pobliżu usytuowany jest kościół farny śś. Wojciecha i  Stanisława Biskupa z zachowanym gotyckim prezbiterium (ok. 1434  r.) i  barokowymi nawami bocznymi (1623  r.). Wyposażenie rzeszowskiej fary pochodzi głównie z  XVIII  w. Ciekawy jest zespół obrazów ołtarzowych nieznanych twórców, które przedstawiają Oko Opatrzności Bożej, św. Stanisława Kostkę na tle widoku rynku Rzeszowa, Matkę Bożą w  typie Piety oraz św. Teklę. Na belce tęczowej umieszczony jest krucyfiks w stylu regencji, z tego samego okresu pochodzi także ambona. Prawdziwą ozdobą świątyni jest ołtarz główny z warsztatu jarosławskiego artysty Tomasza Huttera, z  obrazem Ukrzyżowanie anonimowego artysty w  partii centralnej. W prezbiterium zobaczyć można wmurowane w  płn. ścianę renesansowe nagrobki  przedstawicieli rodu Rzeszowskich z XVI i pocz. XVII w. W XVII w. wybudowano wolnostojącą kwadratową dzwonnicę zaprojektowaną przez Jana Chrzciciela Bellottiego, nadwornego architekta Lubomirskich, nakrytą kopulastym hełmem z czterema lukarnami i latarnią. Najcenniejszym zabytkiem miasta jest wczesnobarokowy zespół klasztorny Bernardynów , pochodzący zapewne z lat 1624–1629, którego budowę rozpoczął Mikołaj Spytek Ligęza, z  przeznaczeniem na rodowe mauzoleum. Klasztor pierwotnie usytuowany był na niewielkim wyniesieniu, wśród bagien i  rozlewisk rzeczki Mikośki, miał więc charakter obronny, o  czym świadczą zachowane do dziś otwory strzelnicze. Pełnił funkcję obronnego bastionu w tworzonym przez Ligęzę systemie fortyfikacyjnym miasta. Bazylika Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny to sanktuarium Matki Boskiej Rzeszowskiej. W  prezbiterium świątyni znajduje się wysoki, manierystyczny ołtarz główny z  alabastrowymi płaskorzeźbami, w  polu centralnym obraz Opłakiwanie Chrystusa. W  ścianach bocznych prezbiterium, w  niszach ustawiono osiem alabastrowych klęczących posągów przedstawicieli rodu Ligęzów (przed 1637  r.). Oprawę dla gotyckiej figurki Matki Bożej z  3 ćw. XV  w. stanowi, umieszczony w  bocznej kaplicy, monumentalny, w  całości złocony ołtarz barokowy z  1729  r., pochodzący z  warsztatu rzeźbiarza Tomasza Huttera. Ściany i sklepienia świątyni pokrywa polichromia powstała w latach 1760–1780.

Zabudowania kościoła i  klasztoru św. Krzyża  powstały w  latach 1642–1649, z tego okresu pochodzą też sztukaterie we wnętrzu wykonane przez Jana Chrzciciela Falconiego. Przekazane następnie pijarom, zostały gruntownie przebudowane na pocz. XVIII  w. Zgodnie z  projektem Tylmana z  Gameren powstała okazała, dwuwieżowa fasada. W  niewielkiej świątyni dominuje rokokowy ołtarz główny (I  poł. XVIII  w.), w  jego polu centralnym wisi późnobarokowa rzeźba Ukrzyżowanego (koniec XVII  w.). Krucyfiks jest podobno wotum księcia Hieronima Augusta Lubomirskiego za zwycięstwo pod Wiedniem w 1683 r., gdzie korpus książęcy walczył w składzie armii austriackiej i jako pierwszy dotarł do murów Wiednia. Na ścianach umieszczono liczne nagrobki i epitafia członków rodu Lubomirskich. Z  kolei we wnętrzu klasztoru zachowała się barokowa polichromia z  1695  r. Obecnie znajduje się tu Muzeum Okręgowe. Do zespołu klasztornego nale- żały także zabudowania kolegium powstałe w latach 1703–1704. W dawnym konwencie wykładał Stanisław Konarski, a uczyli się tu m.in. Ignacy Łukasiewicz, Władysław Sikorski, Julian Przyboś i Władysław Szafer.

Jedną z bardziej okazałych historycznych budowli miasta jest dawny zamek Ligęzów typu palazzo in fortezza z systemem kamiennych fortyfikacji bastionowych (II poł. XVI w., fortyfikacje XVII w.), przebudowany przez Lubomirskich w XVII w. Sam zamek został rozebrany w 1904 r. (zachowała się tylko wieża wjazdowa z 1620 r.), a na jego miejscu wybudowano budynek sądu. W bezpośrednim sąsiedztwie tego obiektu znajduje się barokowy Letni Pałacyk Lubomirskich z pocz. XVIII w., zaprojektowany zapewne przez Tylmana z Gameren. Był on elementem dużego kompleksu ogrodowego, powstałego wokół zamkowej rezydencji. Z tego rozległego ogrodu barokowego (tworzyły go m.in. oranżeria, zwierzyniec i altana w stylu chińskim) pozostała jedynie kordegarda, ogrodzenie z bramą i olbrzymi platan przy ul. Zamkowej.

W Rzeszowie warto również zobaczyć:

– kościół Matki Boskiej Królowej Korony Polskiej z 1709 r., zaprojektowany przez Jana Bellottiego. Był to dawny kościół klasztorny reformatów, przebudowany w latach 1925–1928, obecnie pełniący funkcję kościoła garnizonowego;

– kościół Chrystusa Króla poświęcony w 1937 r. Świątynia zbudowana na planie krzyża, z dużą kopułą. W czasie okupacji niemieckiej kościół był wykorzystywany jako magazyn żywności; – neogotycki kościół św. Józefa (1902–1904, projekt Zygmunta Hendla) na Staromieściu;

– dawne synagogi: późnorenesansowa Mała (Staromiejska) z pocz. XVII w., rozbudowana w XIX–XX w. (projekt Zygmunta Hendla) oraz barokowa, Duża (Nowomiejska) z końca XVII w., przebudowana w latach 1705–1710 według projektu Jana Bellottiego;

– ratusz z końca XVII w., będący charakterystyczną budowlą Rzeszowa, przebudowany w latach 1895–1898. Powstała wówczas budowla w stylu neogotyckim, trójkondygnacyjna, ze szczytami schodkowymi w elewacjach bocznych oraz ryzalitem środkowym, zwieńczonym dwiema wieżyczkami;

– Podziemną Trasę Turystyczną „Rzeszowskie Piwnice” , która przebiega pod kamienicami i płytą Rynku, łącząc wszystkie jego pierzeje. Poszczególnym piwnicom i korytarzom nadano nazwy odnoszące się do ich funkcji oraz historii miasta. Trasa liczy 369 m dł. i wiedzie przez 15 korytarzy i 25 piwnic.

 Przechodzimy północną pierzeją rynku w ulice Jana Matejki mijając po kościół farny a po prawej pomnik płk. Lisa-Kuli. Następnie kierujemy się w prawo ulicą Sokoła do małego ronda i dalej obok kościoła oo. Bernardynów dochodzimy do aleji Łukasza Cieplińskiego. Przechodzimy na drugą stronę aleji i wchodzimy w ulicy ks. Józefa Jałowego dochodząc do kościoła Chrystusa Króla. Tam znajduje się tablica informacyjna na temat szlaku św. Jakuba. Za torami skręcamy w lewo i idziemy do końca ulicy Stanisława Wyspiańskiego dochodząc do obwodnicy Rzeszowa, przez którą przechodzimy na drugą stronę i kierujemy się na zachód w ulicę Wiktora koło hipermarketu po lewej. Za rondem idziemy prosto ulicą Błogosławionej Karoliny i przed nowo wybudowanym Gimnazjum za ogródkami działkowymi skręcamy w lewo. Podchodzimy pod górę na Słoneczny Stok kierując się bardziej na prawo od pola uprawnego za ogródkami działkowymi. Idąc Słonecznym Stokiem dochodzimy do zabudowań mieszkalnych i do drogi asfaltowej w Kielanówce.

140 km KIELANÓWKA

We wsi na uwagę zasługują kapliczki: jedna z ok. 1896 r., druga na rozstaju dróg wiodących do Nosówki i Zabierzowa z zabytkową figurą św. Rocha (fot. po prawej) datowaną na koniec XIX w. Po lewej stronie szosy znajdują się zabudowania cegielni, a wśród nich: budynek pieca sprzed 1914 r., hala kolejki, cztery wiaty, dwie wyrabialnie i dwie suszarnie z lat 20. XX w.

 Po lewej będziemy mijać kościół, następnie po 1,5 km mamy skrzyżowanie gdzie skręcamy w prawo na Błekitne Wzgórze. Po 400 metrach wchodzimy w prawo w Leśne Wzgórze do przysiółka Tralówka. Przy ostatnim domu droga zamienia się w gruntową i wchodzimy w kierunku lasu, obrzeżem którego dojdziemy dalej przez pola do Bzianki. Dochodząc do drogi asfaltowej skręcamy w prawo i za chwile w lewo na drugą stronę miejscowości. Na przeciwko szkoły skręcamy drogą asfaltową w lewo gdzie po 300 metrach dochodzimy do kolejnego słupa kilometrażowego Santiago De Compostela 3913 km. Zgodnie z kierunkiem strzałki na słupku skręcamy w prawo na drogę gruntową i idziemy bez przerwy cały czas prosto podchodząc na wzgórze 325 m. Idąc dalej dochodzimy do drogi asfaltowej (Woliczka-Błędowa Zgłobieńska), którą przekraczamy i kierujemy się prosto w drogę polną wspinając się delikatnie na wzgórze 328 m.

W okolicy warto zobaczyć:

Zabierzów jest jedną z najstarszych parafii w okolicach Rzeszowa. Według zapisów ks. Fryderyka Alembeka, Generalnego Wizytatora Diecezji Przemyskiej, już w 1115 r. istniały tu majątki kościelne i kamienny kościół w kształcie rotundy. Akt erekcyjny pochodzący z 1318 r. poświadcza istnienie parafii. Podczas najazdu tatarskiego w 1624 r. jazda zaatakowała kościół broniony przez chłopów pod wodzą proboszcza ks. Marcina Krzemińskiego. Świątynia została spalona, a proboszcz uprowadzony w jasyr. Po kilku latach zbudowano w tym miejscu drewnianą kaplicę. Mikołaj Spytek Ligęza ufundował szpital ubogich, który przejął pod swoją opiekę książę Jerzy Lubomirski. Kaplica została spalona przez wojska Rakoczego. Jerzy Ignacy Lubomirski, właściciel dóbr rzeszowskich, w 1719 r. sfinansował budowę nowego kościoła , podczas której zniszczono resztki wałów grodowych. Była to nieduża, jednonawowa budowla kamienna. W 1873 r. właściciel Nosówki, Ludwik Jędrzejowicz z żoną Heleną z Dąbskich, ufundowali kaplicę z kryptą grobową z prawej strony. W 1909 r. proboszcz ks. Marceli Sochański przedłużył kościół i dobudował wieżę oraz kaplicę po lewej stronie.

 Dochodzimy do Słotwinki wsi Trzciana, przekraczamy asfaltową drogę Trzciana-Błedowa Zgłobieńska i za znakami kierujemy się prosto w drogę asfaltową. Kierujemy się cały czas na zachód drogą utwardzoną wierzchowiną po drodze mijając dwa przekaźniki. Dochodzimy do drogi asfaltowej Olchowa-Nockowa, którą przekraczamy zostawiając po prawej stronie metalowy krzyż. Idziemy przez las schodząc stromo w dół droga gruntową, dalej dochodzimy do drogi asfaltowej i skręcamy w prawo. Tuż przed mostem skręcamy w prawo na ścieżkę wzdłuż rzeki Bystrzycy i przekraczamy ją po betonowej płycie po ok. 700 m. Dochodzimy do drogi gminnej prowadzącą na Iwierzyce.

156 km IWIERZYCE

Na wzgórzu znajdował się rezydencja, własność m.in. Lubienieckich i Michałowskich. Wybudowana w końcu XVIII w., w kolejnych była przebudowywana. Zachowany do dziś dwór wzniesiony został latach 1921-1925 w tzw. stylu dworkowym, wg projektu Marii z Dembińskich Starowieyskiej, z wykorzystaniem murów wcześniejszego założenia. Jest to dwukondygnacyjna budowla o prostej, zwartej bryle. Wschodnia elewacja ma trójosiowy pozorny ryzalit poprzedzony gankiem wspartym na czterech kolumnach. Od 1996 r. zespół stanowi własność prywatną. Obecnie tworzą go: dwór, rządówka, oficyna oraz położony na terenie ośrodka gospodarczego budynek stajni i obory.

 Przecinamy drogę na Iwierzyce i idziemy prosto pod górę drogą asfaltową. Po drodze po lewej mijamy zespół dworsko-pałacowy rodziny Lubinieckich i Michałowskich z XVIII. Od dworu idziemy pod górę na wzgórze o wysokości 308 m. Na wzgórzu znajduje się kilkunastometrowy Krzyż Milenijny wokół niego są postawione krzyże stacji Drogi Krzyżowej oraz słup kilometrowy Santiago de Compostela 3895 km. Idziemy dalej na zachód skręcając w lewo i za chwile w prawo wąską ścieżką wśród pól uprawnych w dół do wsi Zagorzyce.

161 km ZAGORZYCE

W okresie średniowiecza teren, na którym leżały Zagorzyce, nazywano „Zabrona”, którym to terminem określano obszary leżące w pobliżu „brony”, czyli umocnionego przejścia granicznego. Zagórzyce wzmiankowane są w 1379 r. w akcie króla Ludwika Węgierskiego. Murowany parafialny kościół św. Apostołów Piotra i Pawła w Zagorzycach Górnych zbudowano w latach 1934–1939, a poświęcony został w 1953 r. Z kolei mieszkańcy Zagorzyc Dolnych wybudowali w latach 2001–2006 parafialny kościół Niepokalanego Serca Najświętszej Marii Panny.

 Dochodzimy do drogi asfaltowej w Zagorzycach i idąc w lewo na przeciwko kapliczki św. Jakuba schodzimy po schodkach na metalową kładkę na rzece Budzisz. Wychodząc na asfalt skręcamy w lewo i po chwili w prawo w polną drogę za domem na posesji którego znajduje się grota Matki Bożej z Lourdes. Kierujemy się na wzniesienie z którego już widać kościół w Górze Ropczyckiej. Schodząc w dół dochodzimy do asfaltu w Górze Ropczyckiej i skręcamy w prawo, następnie dochodzimy do kościoła św. Jakuba Apostoła Starszego.

163 km GÓRA ROPCZYCKA

Miejscowość lokowana była już w XIII w., położona na wzniesieniu – stąd też i jej nazwa. Od początku istnienia wchodziła w skład dóbr królewskich, a od 1498 r. do klucza ropczyckiego. Z nadania króla Zygmunta Augusta otrzymał go Sebastian Kielecki. W 1614 r. umieszczono tu siedzibę niegrodowego starostwa ropczyckiego, zastawianego za pożyczone sumy lub wypuszczanego w dzierżawę zasłużonym obywatelom. Do I rozbioru Polski miejscowość nosiła nazwę Góra Królewska (Góra Regalis). Właścicielami byli m.in. Tarnowscy, Koniecpolscy i Potoccy. Dwór znajdujący się tuż przy drodze, prowadzącej z Sędziszowa do Zagorzyc, został wybudowany pod koniec XVIII w. dla Gabriela Jaworskiego. Elewacja frontowa poprzedzona jest gankiem wspartym na czterech filarach. Fasadę wieńczy trójkątny szczyt. W pobliżu dworu wznoszą się ruiny koszar , wybudowanych w 1866 r. przez Kazimierza Starzeńskiego dla pułku krakusów. Zachowały się jedynie ściany jednego skrzydła oraz część muru, kiedyś otaczającego dziedziniec, z wieżą w jednym z narożników. Za czasów Starzeńskich całość założenia otaczał rozległy park. Do dzisiaj przetrwały jego skromne resztki, popularnie nazywane „Buczyną”. W parku stoi wzniesiona ok. 1870 r. kaplica grobowa Kazimierza i Teofili Starzeńskich. Budowla neogotycka na planie prostokąta ozdobiona jest herbem Starzeńskich – Lisem. Nad okolicą góruje sylweta murowanego parafialnego kościoła św. Jakuba Starszego Apostoła, wybudowanego w latach 1949–1951 r. z inicjatywy ówczesnego proboszcza, ks. Wojciecha Święsa. Jest to już czwarta z kolei świątynia w tym miejscu. Ma prostą bryłę, z masywną, czworoboczną wieżą. Wyposażenie wnętrza pochodzi z poprzedniego, drewnianego kościoła. Trzy ołtarze datowane są na XVIII w., a rzeźba Chrystusa Ukrzyżowanego zawieszona pod łukiem tęczowym pochodzi z II poł. XVII w. Ciekawe są również obrazy: Matka Boska z Dzieciątkiem i św. Józefem, tzw. Madonna z Loreto (kopia z I poł. XVII w. dzieła Rafaela Santiego), Matka Boska z Dzieciątkiem w typie Santa Maria Maggiore (1796 r.) i Matka Boska Bolesna z pocz. XVII w. W kościele znajduje się również kamienna chrzcielnica z przełomu XVIII i XIX w., z herbem Lis. W przedsionku, tuż za drzwiami wejściowymi, umieszczona jest płaskorzeźba, przedstawiająca młodą kobietę w greckich szatach, wspartą na cokole, z urną i z bocianem u stóp . Wyżej widnieje napis, mówią- cy, że jest to pomnik, który ufundowała swym rodzicom, Gabrielowi i Tekli Jaworskim, wdzięczna córka Katarzyna hrabina Starzeńska.

 Od kościoła kierujemy się drogą asfaltową na lewo w dół, gdzie dojdziemy do skrzyżowania na którym trzeba skręcić w prawo pod górę razem z niebieskim szlakiem rowerowym. Po kilkuset metrach przy kapliczce maryjnej skręcamy w lewo na drogę gruntową wśród pól. Po drodze mijamy kapliczkę słupową Matki Bożej po prawej stronie. Wchodzimy na drogę asfaltową i idziemy prosto ulicą Ogrodową dochodząc do ronda na obwodnicy Ropczyc. Następnie kierujemy się ulicą Adama Mickiewicza w kierunku centrum Ropczyc. Po około 1 km skręcamy w prawo w ul. Najświętszej Marii Panny gdzie znajduje się kościół pod tym samym wezwaniem. Po przejściu przez most na Wielopolce skręcamy w lewo w ul. Wierzbowe Miasto, a potem znów w lewo w ul. Kardynała Wyszyńskiego koło szpitala. Dochodzimy do rondka małego i skręcamy w lewo na ul. dr. Zwierza, która doprowadzi nas na Rynek gdzie znajduje się kościół Przemienienia Pańskiego.

169 km ROPCZYCE

Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1254 r. W 1362 r. otrzymała ona od króla Kazimierza Wielkiego prawa miejskie. W XV w. nastąpił rozwój gospodarczy miasta, któremu towarzyszył awans administracyjny – w 1614 r. powstało niegrodowe starostwo ropczyckie. Na przełomie XVI i XVII w. przypada największy rozwój Ropczyc. Nazywano je w tym czasie „małym Gdańskiem”. Miasto miało charakter otwarty, nie miało murów ani wałów obronnych. Dlatego też było łatwym łupem w czasie najazdu Tatarów w 1504 r., Szwedów w 1655 r., wojsk księcia siedmiogrodzkiego Jerzego II Rakoczego w 1657 r. To spowodowało z czasem duży regres gospodarczy. Na obszerny plac kościelny prowadzi brama wsparta na dębowych słupach, nakryta gontowym daszkiem. Ponad nią, pod baldachimem, stoi drewniana figura św. Jana Nepomucena z XVIII w. Sanktuarium Matki Bożej Królowej Rodzin jest murowaną świątynią powstałą w latach 1721–1728. Jest to budowla jednonawowa z niższym i węższym prezbiterium z zakrystią. W 1883 r. dobudowano do nawy od płd. kruchtę. Ściany i sklepienia wnętrza pokryte są polichromią z 1892 r. Wyposażenie kościoła jest późnobarokowe, z poł. XVIII w. W ołtarzu głównym umieszczona jest łaskami słynąca figura Matki Bożej z Dzieciątkiem , późnogotycka rzeźba typu śląsko-pomorskiego z I poł. XV w. Figurę początkowo umieszczono w kapliczce wyciętej w pniu drzewa śliwowego, gdzie przebywała blisko 200 lat. Kapliczka ta znajduje się obecnie za ołtarzem głównym, stanowi świadectwo wcześniejszego kultu Maryjnego. Wystrój wnętrza uzupełniają dwa późnobarokowe ołtarze boczne, ambona, a także organy z końca XIX w. W kruchcie znajduje się miedziana kropielnica z monogramem Imienia Maryi z 1818 r. Budowę parafialnego kościoła Przemienienia Pańskiego  zainicjował król Kazimierz Wielki. Dzieła dokończono ok. 1368 r. Zniszczony po raz pierwszy w 1504 r. podczas najazdu tatarskiego. W XVI w. na krótko zajęli ją protestanci. Pożary, które nawiedzały miasto, nie oszczędzały również kościoła. Po pożarze z 1883 r. dobudowano boczne nawy w stylu neogotyckim, kościół pokryto dachówką i blachą, a wieżę i zakrystię otynkowano. Na zewnątrz kościół został opięty skarpami, otrzymał dachy siodłowe, a nad nawą wieżyczkę na sygnaturkę. Wówczas też w ołtarzu głównym umieszczono obraz Przemienienia Pańskiego, dzieło nieznanego malarza, wzorowane na obrazie Rafaela Santiego. W rynku znajduje się kapliczka  zbudowana w poł. XIX w. Jej dach jest wsparty na czterech kolumnach, między którymi znajduje się figura św. Jana Nepomucena. Blisko centrum miasta znajduje się unikalny rezerwat przyrody „Szwajcaria Ropczycka” (2,6 ha). Tworzy go wąwóz lessowy porośnięty mieszanym drzewostanem.

Etap VIII: ROPCZYCE-ZAWADA-PILZNO

 Z Rynku miasta kierujemy się ulicą Grunwaldzką i następnie skręcamy w lewo na dworzec autobusowy w ul. Zieloną. Tam na drzewie znajduje się węzeł szlaków turystycznych my za znakami Jakubowymi idziemy prosto ulicą Zieloną i przechodzimy pod wiaduktem obwodnicy Ropczyc idąc wzdłuż rzeki Wielopolki. Kierujemy się prosto razem ze znakami żółtymi i po 600 metrach skręcamy w prawo na północ drogą asfaltową na której ułożone są kostki brukowe przez środkowy pas. Dochodzimy do skrzyżowania i skręcamy w lewo w drogę utwardzoną mijając po prawej stronie staw. Idziemy cały czas prosto i po około 3 km skręcamy w prawo trawersując wzgórze znajdujące się po prawej stronie. Dalej kierujemy się na zachód razem ze znakami żółtymi szlaku PTTK i dochodzimy do drogi asfaltowej Lubzina-Okonin idąc przez przysiółek Przymiarki. Idziemy dalej po chwili schodząc z drogi asfaltowej na utwardzoną w kierunku lasu. Następnie drogą leśną idziemy przez przysiółek Góry i dochodzimy do drewnianego krzyża otoczonego drewnianym płotem. Po kilkuset metrach dochodzimy do skrzyżowania dróg leśnych na rozstaju którego usytuowany jest krzyż drewniany na ziemnej mogile upamiętniający nieznane ofiary I wojny światowej. Kierujemy się dalej na zachód i razem z żółtymi szlakami schodzimy stromym zejściem przez las do wsi Zawada.

179 km ZAWADA

Sanktuarium Narodzenia Najświętszej Marii Panny wzniesiono w latach 1645–1656 z fundacji Achacego Ligęzy. W latach 1989–1993 przeprowadzono gruntowny remont świątyni, likwidując płaskie stropy w nawie i prezbiterium, które zastąpiono sklepieniami kolebkowymi oraz dobudowano wieżę od zach. Rokokowy ołtarz główny, z bramkami po bokach, na których umieszczono rzeźby św. Wojciecha i św. Stanisława, powstał w II poł. XVIII w. W polu głównym ołtarza słynący łaskami obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem, z końca XVI w. w typie Matki Boskiej Śnieżnej, koronowany dwukrotnie w 1920 i 1924 r., po odzyskaniu skradzionych koron. Na zasuwie obraz Matki Boskiej Niepokalanie Poczętej z XVIII w. W Zawadzie przy drodze E-4 zobaczyć można zespół pałacowy – dawną posiadłość Ligęzów. Tu znajdował się neogotycki zamek, który w czasie I wojny światowej został spalony przez Rosjan. Pozostała tylko baszta i kaplica zamkowa. Nieco dalej stoi pałac z pocz. XX w. w stylu neorenesansu nidelrandzkiego. Po przeciwnej stronie drogi znajduje się drewniana karczma z XVIII w., przebudowana w XX w.

 W Zawadzie idziemy w kierunku kościoła Narodzenia NMP, tam podchodzimy pod górę drogą asfaltową obok kaplic Tajemnic Światła Dróżek Różańcowych. Następnie kierując się na południe idziemy cały czas drogą asfaltową dochodząc po około 2 km do skrzyżowania z drogą gminną Nagawczyna-Stobierna. My idziemy prosto i po kolejnym kilometrze będzie następne skrzyżowanie na którym kierujemy się prosto. Dochodzimy do drogi gminnej Dębica-Stasiówka i skręcamy w lewo, następnie po wspinaczce na górkę na przeciwko drewnianego krzyża skręcamy w prawo w drogę leśną ze szlabanem. Po 300 metrach na rozwidleniu dróg skręcamy w lewo i idziemy przez las w dół, a po wyjściu na teren otwarty schodzimy znów w dół bardzo stromą droga gruntową a następnie pokrytą płytami ażurowymi, wchodzimy do wsi Braciejowa. Na drodze asfaltowej skręcamy w prawo i po 500 metrach dochodzimy do kościoła.

187 km BRACIEJOWA

Nad miejscowością pod wzgórzem Okop znajduję się - zajmujące obszar ok. 4 ha - grodzisko Głodomank, datowane na IX-X wiek. Jest ono usytuowany na cyplowatym wzgórzu stromo opadającym ku północy i zachodowi. Jedynie od południowego wschodu znajduje się łagodne zbocze. Do dziś zachowały się dwa wały poprzeczne od strony wschodniej. Gród właściwy, usytuowany w najwyższej partii wzgórza, posiadał kształt nieregularnego, wydłużonego owalu. Przylegały do niego dwa obronne podgrodzia. Wały o konstrukcji drewniano-ziemnej posiadały u postawy ok. 12-15 m szerokości i 4-5 m wysokości.

Na przeciwko kościoła skręcamy w lewo znów na płyty ażurowe mocno pod górę. Razem z zielonym szlakiem turystycznym wspinamy się drogą, która po chwili zamienia się w drogę gruntową a następnie w zachwaszczoną ścieżkę, by przez las dojść do drogi asfaltowej Bratnia-Południe. Po lewej stronie usytuowany jest pomnik żołnierzy Armii Krajowej, idziemy w prawo i po 300 metrach dochodzimy do skrzyżowania z drogą leśną gdzie znajduję się słup kilometrowy Santiago De Compostela 3862 km. Za strzałką skręcamy w prawo w drogę leśną i razem z szlakiem zielonym wspinamy się na pobliski Dębniak. Znajduję się tutaj również szlak partyzancki, który po chwili dołącza do nas.

192 km KAŁUŻÓWKA

Polana ta jest miejscem, gdzie w czasie II wojny światowej podczas Akcji „Burza” oddziały AK obwodu dębickiego stoczyły największą bitwę partyzancką w Polsce płd.-wsch. Oddziałami tymi dowodził mjr Adam Lazarowicz. 23 sierpnia 1944 r. 5 Pułk Strzelców Konnych Armii Krajowej, w sile tysiąca ludzi, rozpoczął na polanie bitwę z nacierającymi oddziałami Niemców. Walka trwała dwa dni. Zginęło 50 żołnierzy wroga, 60 zostało rannych. Polacy stracili 11 ludzi, 4 ciężko raniono. Wydarzenia to upamiętnia pomnik z listą poległych.

 Przy wzgórzu Dębniak kierujemy się w prawo na północny - zachód i razem ze znakami partyzanckimi, ścieżką dochodzimy do drogi gruntowej na której skręcamy mocno w lewo. Następnie koło najbliższych zabudowań skręcamy w prawo w drogę polną do lasu. Dochodzimy do drogi asfaltowej, która prowadzi nas na skraju lasu na wzgórze z przekaźnikiem zwanym Maga. Stąd roztacza się przepiękny widok na dolinę Wisłoka oraz Pilzno. Za przekaźnikiem skręcamy w lewo w dół drogą asfaltową serpentynami do wsi Dobrków. Mijając po lewej stronie drewniany kościół, schodzimy w dół do drogi na Gołęczyne. Dalej skręcamy w prawo w kierunku drogi głównej krajowej nr 94. Tu skręcamy w lewo i przechodzimy przez most na rzece Wisłoka, za którym ul. Lwowską dochodzimy do Rynku w Pilźnie.

203 km PILZNO

Pierwsza wzmianka o osadzie sięga XIII w. Jeszcze wcześniej, bo w 1105 r., benedyktyni z Tyńca mieli tu duży kompleks dóbr oraz osadę handlową, którą przenieśli do Kołaczyc. Miasto i okolice w XIII i XIV w. zasiedlili koloniści z Saksonii, Holandii i Moraw. Nazywani byli oni przez miejscową ludność Głuchoniemcami, ze względu na trudności w porozumiewaniu się. Dokument lokacyjny dla Pilzna wystawił Kazimierz Wielki w 1354 r. Na tę decyzję miało wpływ położenie miasta na skrzyżowaniu ważnych szlaków handlowych na Ruś, Węgry i do Krakowa. Do poł. XV w. było ważnym ośrodkiem handlu, administracji i sądownictwa. Około 1400 r. ukształtowany został kwadratowy rynek oraz wystawiono kościół parafialny i klasztor Augustianów. W 1474 r. spalił je podczas najazdu węgierski król Maciej Korwin. Już w 1487 r. funkcjonowały tu wodociągi, a od 1526 r. Jan Tarnowski wzmacniał system miejskich umocnień obronnych. XVI w. dla Pilzna to okres rozkwitu stolarstwa, kotlarstwa, garbarstwa i szewstwa. Wojny i klęski żywiołowe przyczyniły się do upadku znaczenia miasta, a pożary – w 1595, 1629 i 1877 r. dopełniły listę klęsk, które zniszczyły podstawy jego gospodarczego rozwoju. W Pilźnie zachował się średniowieczny układ rynku, a w nim kilka domów murowanych z przełomu XVIII i XIX w. o korytarzowym układzie wnętrz. Przy ulicy św. Ducha i Węgierskiej (trasa dawnego traktu na Węgry) przetrwał zespół domów parterowych z I poł. XIX w., zbudowanych na starszych piwnicach. Gotycki parafialny kościół św. Jana Chrzciciela był wielokrotnie przebudowywany. Posiada kwadratową wieżę, podwyższoną w XVIII w. do pięciu kondygnacji. Wyposażenie pochodzi z XVIII i XIX w., ale najcenniejsza jest późnogotycka figura Madonny z Dzieciątkiem z ok. 1500 r., znajdująca się po prawej stronie ołtarza głównego. W sąsiedztwie rynku znajduje się zespół klasztorny , pierwotnie augustianów, a od 1841 r. karmelitów. Należący do niego kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny był fundowany w 1403 r. przez Władysława Jagiełłę. Jest to budowla gotycka, z elementami neogotyckimi i neoromańskimi, z wyposażeniem z okresu XVII–XVIII w. Kościół jest sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia. Zgodnie z tradycja znajdujący się tu obraz Matki Bożej miał zostać przyniesiony do Pilzna przez wędrownych kupców wielkomorawskich. Z dawnego systemu obronnego zachowały się nieliczne fragmenty. Zaliczyć do nich można pozostałości barbakanu Bramy Krakowskiej (1508–1524), kurtynę ziemną w obrębie dziedzińca klasztoru (ok. 1536), murowaną basztę (1503–1524) zeszpeconą przeróbkami z poł. XIX w., murowany arsenał miejski (1503 –1524) oraz dwie basteje ziemne z pocz. XVI w.

Rezerwaty

Skarpa Jaksmanicka – rezerwat utworzony w 1991 r. jako pierwszy na terenie Polski chronił kolonię lęgową żołny – gatunku wpisanego do Polskiej Czerwonej Księgi Zwierząt. Występujące tu lessowe skarpy stanowią dogodne miejsce do zakładania nor lęgowych przez żołny. Na terenie rezerwatu występuje głównie zespół grądu subkontynentalnego z dębem, sosną i grabem. W runie występują: zawilec gajowy, turzyca otrzęsiona, szczawik zajęczy, kokoryczka wielkokwiatowa oraz nerecznica samcza. Rezerwat zamieszkuje ponad 40 gatunków ptaków, m.in. krętogłowy, gąsiorki i pokrzywki jarzębate.

Szachownica w Krównikach – chroni jedno z dwóch stanowisk tej rośliny, wyglądem przypominającej malutkiego tulipana ze zwieszoną główką, z charakterystycznymi kwadratowymi plamkami na płatkach. Szachownica kostkowata wpisana została do Polskiej Czerwonej Księgi Roślin jako gatunek krytycznie zagrożony. Rośnie na wilgotnych, okresowo zalewanych łąkach, okres kwitnienia przypada na koniec kwietnia lub początek maja: łąki pokryte są pięknym kolorowym kobiercem. W większości ma kwiaty czerwono-bordowe, zdarzają się także egzemplarze kremowo-białe. W rezerwacie rosną również pełniki europejskie i zimowity jesienne.

Winna Góra – rezerwat florystyczny na terenie Przemyśla chroni wyizolowane fragmenty zbiorowisk stepowych, w tym stanowisko jednego z najbardziej interesujących gatunków kserotermicznych: wiśni karłowatej, zwanej też wisienką stepową. Gatunek ten wpisany jest do Polskiej Czerwonej Księgi Roślin jako stepowy relikt okresu holoceńskiego. Rezerwat obejmuje również - jedno z dwóch występujących na terenie Polski – stanowisko lnu austriackiego. Jest to bylina kwitnąca od czerwca do sierpnia maleńkimi, błękitnymi kwiatkami, chroniona jako gatunek narażony na wymarcie.

Lisia Góra – rezerwat położony jest w Rzeszowie na zalewem na Wisłoku, chroniący największe skupisko dębu szypułkowatego na Podkarpaciu. Teren ten uznał za podlegający ochronie już w 1934 r. wojewoda lwowski, z uwagi n a wartość przyrodniczo-naukową i zdrowotną. Fauna reprezentowana jest przez 176 gatunków ptaków: najliczniejsze są rodziny drozdów, pokrzewkowatych oraz sikor. Gniazdują tu również dzięcioły, gołębie i bażanty. Zimą drzewostan stanowi miejsce noclegu stad gawronów zimujących z krajów skandynawskich.

Szwajcaria Ropczycka – rezerwat chroniący niespotykanej piękności wąwóz lessowy położony na wzniesieniu o wysokości 275 m w centrum Ropczyc. Wzgórze jest przecięte głębokim parowem o prawie pionowych zboczach, przez który prowadzi ścieżka spacerowa. Osypujące się ściany wzmacnia porastający je drzewostan z przewagą świetlistej dąbrowy z domieszką brzozy brodawkowatej. W poszyciu występują: bez czarny i koralowy, jarząb pospolity czeremcha, głóg i inne. Drzewostan rezerwatu stanowi ostoję wielu gatunków ptaków, m,in. Żyją tu sikorka modra i bogatka, wilga, rudzik, kukułka, zięba i kowalik.

Noclegi

Medyka - Przemyśl

- Obiekt Noclegowy „Podzamcze” ul. Waygarta 3, 37-700 Przemyśl. W ofercie znajduje się 46 miejsc noclegowych w pokojach 2, 3 i 4-osobowych oraz w 18-osobowej sali zbiorowej, tel. (16) 678 53 74

-Schronisko Młodzieżowe PTSM „Matecznik”, ul. Joachima Lelewela 6, 37-700 Przemyśl. Swoim gościom oferuje noclegi w pokojach o standardzie turystycznym (6, 8, 10 osobowych) i podwyższonym (2, 3 i 4 osobowych). tel. (16) 670 61 45

Korczowa-Stubno

- Zajazd „CYKADA”, Korczowa 162, 37-552 Młyny. Dla gości 19 miejsc noclegowych w jedno-, dwu- ,trzy- i czteroosobowych pokojach. tel. 601 513 513

- „Weresiówka”- Agroturystyka, Stubno 236, 37-723 Stubno. W ofercie 12 miejsc noclegowych. tel. 600 827 750 lub 694 441 965

Stubno-Przemyśl

- Villa Bolestraszyce, Bolestraszyce 153, 37-722 Wyszatyce, 50 miejsc noclegowych w 22 wygodnych, współcześnie zaaranżowanych pokojach. tel. 739 039 039 lub 739 049 049

Przemyśl- Rokietnica

- Dom Rekolekcyjny Ruchu Światło-Życie, Maćkowice 185, 37-713 Maćkowice. Oferuje 90 miejsc noclegowych w pokojach wieloosobowych. tel. (16) 671 70 16 lub tel. kom. 792 238 820

- Jaśminowy Dwór, Rokietnica 683, 37-562 Rokietnica. Do dyspozycji jest 19 komfortowych pokoi hotelowych, łącznie 42 miejsca noclegowe. tel. 781 210 210

Rokietnica-Jarosław

- Zespół Pałacowo-Parkowy Boratyn, Boratyn 232, 37-561 Chłopice. W ofercie 3 luksusowe apartamenty i 6 przestronnych pokoi. tel. (16) 624 00 53

- Archidiecezjalny Ośrodek Kultury i Formacji Chrześcijańskiej, ul. Benedyktyńska 5, 37 - 500 Jarosław, ok.150 miejsc noclegowych. tel. (16) 621 52 24

- Szkolne Schronisko Młodzieżowe, ul. Reymonta 1, 37-500 Jarosław. Do dyspozycji 40 miejsc noclegowych w 10 pokojach, 370 miejsc noclegowych w okresie wakacji o ferii, 4 pokoje z podwyższonym standardem. tel. (16) 621 25 63 Informacje o noclegach

Jarosław- Przemyśl

-Pałac Ożańsk, Ożańsk 1A, 37-500 Jarosław. tel. 793 630 920

Przeworsk - Łańcut

- Zajazd/ Camping/ Skansen „ Pastewnik” , ul. Łańcucka 2, 37-200 Przeworsk, oferuje 43 miejsca noclegowe w 21 pokojach ( 1, 2, 3-osobowych). tel. (16) 649 23 00

- Dom Wycieczkowy PTTK, ul. Dominikańska 1, 37-100 Łańcut. Dla gości przygotowanych jest 30 miejsc noclegowych w pokojach 2,3,4,5 osobowych. tel. (17) 225 20 52 lub (17) 225 45 12

Rzeszów - Góra Ropczycka

- Centrum Duszpasterstwa, ul. Kościelna 15 a, 35-505 Rzeszów tel. (17) 783 80 91

- „APARTAMENTY WSCHÓD” Grzegorz Czernicki ,ul. Szpitalna 5, 35-065 Rzeszów, tel. 662 248 679

- Hotel „Iskra”, ul. Dąbrowskiego, 35-040 Rzeszów tel. (17) 854 97 40 lub 512 085 836

- Parafia św. Jakuba Apostoła, Góra Ropczycka 120, 39-120 Sędziszów Małopolski, tel. (17) 745 19 97

Góra Ropczycka- Zawada

- Motel „SUPER 6” Halina Marć, ul. W.Witosa 10, 39-100 Ropczyce. Oferuje 45 pokoi - 1, 2, 3 i 4-osobowe oraz 2 apartamenty, tel. (17) 22 18 243

Zawada-Pilzno

- Gospodarstwo Agroturystyczne Elżbiety i Józefa, ul. Mokrzec 10, 39- 220 Pilzno. W ofercie 5 pokoi (12 miejsc), tel. (14) 672-16-39 lub 603-301-639

- Motelik, ul. Legionów 121, 39-220 Pilzno, cztery pokoje dwuosobowe. tel. (14) 672 10 57

Lokalizacja słupów kilometrowych

 Lokalizacja słupów kilometrowych przy Drodze św. Jakuba Via Regia w woj. podkarpackim

Lp.	Miejscowość		Miejsce lokalizacji	do Santiago de Compostela (km)	Pozycja GPS
1	Medyka	parking kościoła pw. św. Piotra i Pawła		4053	49° 48`18.7``N 22° 56`13.1``E
2	Przemyśl	plac Rynku		4031	49° 46`57.2``N 22° 46`08.2``E
3	Ujkowice	skrzyżowanie dróg Przemyśl - Ujkowice z drogą gruntową		4020	49° 49`49.3``N 22° 43`13.7``E
4	Rokietnica	teren przy Szkole Podstawowej i drodze powiatowej nr 881		4009	49° 53`56.2``N 22° 38`29.4``E
5	Jarosław	teren PWSTE w Jaroslawiu		4093	50° 01`12.1``N 22° 41`0.6``E
6	Jarosław	plac Małego Rynku		4092	50° 01`12.1``N 22° 41`00.6``E
7	Ożańsk	Granica Powiatów  Jarosław-Przeworsk		3979	50° 01' 07.7'' N 22° 33' 22.2'' E
8	Przeworsk	plac Rynku		3971	50° 03’25.2’’N 22° 29’ 34. 3’E
9	Przeworsk	ul. Krakowska		3972	50° 03’31.0’’N 22 ° 29’24.0’’E
10	Nowosielce	parking kościoła pw. św. Marii Magdaleny		3964	50° 03’ 19.5’’N 22° 24’38.9” E
11	Łańcut   *	plac Rynku		3949	50° 04’10.5’’N 22° 13’44.5’’E
12	Bzianka	przy drewnianym krzyżu (droga gruntowa w kierunku Iwierzyc)		3913	50° 02’ 19.46 N 22° 00’18’’ E
13	Sielec	plac przy Krzyżu Milenijnym		3895	50° 02’11’’N 21° 43’26’’E
14	Kałużówka	skrzyżowanie dróg Braciejowa - Południe z drogą leśną do Polany Kałużówka		3861	49° 58’56’’N 21° 24’36’’E
15	Korczowa	parking kościoła pw. św. Jakuba		4072	49° 56`56.0``N 23° 05`11.0``E
16	Wyszatyce	Przy kaplicy w polach		4038	49° 50' 45.0'' N 22° 52' 22.9'' E
17	Wola *  Rokietnicka	Na wjeździe do lasu		4063	49° 52' 45.5'' N 22° 38' 25.3'' E
18	Tuligłowy *	Przy kapliczce św. Jakuba		4069	49° 53' 11.2'' N 22° 35' 29.2'' E
19	Tuligłowy *	Przy Sanktuarium Niepokalanej Matki Dobrej Nadziei		4071	49° 53' 33.1'' N 22° 35' 58.6'' E

 

Miejsca lokalizacji tablic informacyjnych Drogi św. Jakuba Via Regia w woj. podkarpackim

-8 tablic informacyjnych: 150x100 cm umieszczonych w następujących miejscowościach: Korczowej, Przemyślu, Jarosławiu, Przeworsku, Krzemienicy, Rzeszowie i Pilźnie. Każda z tablic zawiera: informację o Drodze św. Jakuba w Europie z mapą sieci Szlaków i Dróg, częścią opisującą drogę Via Regia oraz historyczne miejsce dotyczące danej miejscowości i atrakcji turystycznych.

Lp.	Miejscowość	Miejsce lokalizacji	do Santiago de Compostela (km)	Pozycja GPS
1	Medyka	Przy kościele drewnianym pw. św. Piotra               i Pawła	4056	49° 48' 19.4'' N 22° 56' 13.0'' E
2	Przemyśl	przy kościele pw. św. Józefa Sebastiana Pelczara ul. B. Chrobrego 6	4037	49° 48`16.4’’N 22° 46`15.2``E
3	Rokietnica	Przy Zespole Szkół w Rokietnicy 108	4009	49° 53' 55.2'' N 22° 38' 33.7'' E
4	Jarosław	przy sanktuarium Matki Bożej Bolesnej ul. Dominikańska 25	3990	50° 00`58,6``N 22° 39`58.3 E
5	Przeworsk	kościół pw. św. Barbary ul. Bernardyńska 22	3070	50° 03’17.6’’ N 22° 29’46.1’’E
6	Krzemienica	przy d.  drewnianym kościele pw. św. Jakuba	3944	50° 04`14.5 N 22° 11`21.8 E
7	Magdalenka	Przy kościółku św. Marii Magdaleny nad Malawą	3934	50° 00' 41.6'' N 22° 07' 43.3'' E
8	Rzeszów	przy kościele pw. Chrystusa Króla ul. ks. J. Jałowego 37	3922	50° 2’27.5’’N 21° 59’25.6’’E
9	Góra Ropczycka	przy kościele pw. św. Jakuba	3891	50° 03’10.0’’N 21° 41’4.3’’E
10	Pilzno	przy sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia ul. Karmelicka 3	3852	49° 58’40.0’’N 21° 17’43.0’’E
11	Korczowa	przy kościele pw. św. Jakuba	4070	49° 57`25.9``N 23° 04` 45.4``E