Rezerwat przyrodniczy Źródła Tanwi
ŹRÓDŁA TANWI
Pośród wzniesień Roztocza leży mała wioska Huta Złomy. Nazwa sugeruje, że u zarania była to osada przemysłowa, huta, wykorzystująca miejscowe zasoby rudy darniowej. Dobywano tu także, czyli łamano, kamień wapienny. Pomiędzy wzniesieniami zalega płytkie obniżenie, wzdłuż którego sączy się nikła struga źródłowego strumienia Tanwi. Na wschód i południe od wsi rozciągają się wielkie połacie lasów.
W rejonie huty Złomy znajduje się rezerwat przyrody „Źródła Tanwi”, jego osobliwością są rozliczne torfowiska zalegające w obniżeniu Tanwi. Torfowiska są tworem naturalnym, zajmują płytkie zagłębienia deflacyjne, rozmieszone pośród piaszczystych wyniosłości i wydmowych pagórów ukształtowanych w toku procesów eologicznych. Zastoiska wód powstałe w zagłębieniach przekształciły się z czasem w bagna i torfowiska. W ich otoczeniu można jeszcze dostrzec wyraźne zarysy grobli i rowów opaskowych. Obniżeniem, poprzez kolejne płaty torfowisk, sączy się Tanew, będąca tu praktycznie rowem, sztucznie przekopanym dla ułatwienia spływu wód. Jej źródła tworzy nieckowaty, rozlewny wypływ wód podziemnych.
Rezerwat przyrody „Źródła Tanwi” ustanowiony w 1998 roku wyróżnia się dużymi walorami przyrodniczymi i krajobrazowymi. Obejmuje rozległy obszar lasów, torfowisk i łąk. Należą one do typu torfowisk przejściowych i8 wysokich, posiadają interesujący układ florystyczny obejmujący, oprócz roślin pospolitych, gatunki glacjalne, subarktyczne i atlantyckie. Na ich obrzeżach wykształciły się enklawy borów bagiennych, borów wilgotnych oraz olsów, trafiają się także małe płaty łąk.
Pod lasem, nieopodal kamiennego krzyża, jest prowizoryczny parki8ng i punkt informacyjny o rezerwacie, tu też rozpoczyna się ścieżka przyrodniczo – dydaktyczna. Umożliwia ona poznanie fragmentu rezerwatu położonego w najbliższym rejonie. Można ją przejść spacerem w przeciągu 1,5 godz. na trasie ścieżki rozmieszczono 8 przystanków zaopatrzonych w stosowne tablice informacyjne, jest drewniany pomost umożliwiający wgląd na torfowisko, a przy końcu miejsce wypoczynkowe z wiatą i kamiennym kręgiem umożliwiającym palenie ogniska.
