Akademia Szybowcowa

Na północ od Leska, u podnóża Gór Słonnych, leży wieś Bezmiechowa. Rozciągnięta wzdłuż doliny potoku dzieli się na Bezmiechową Dolną i Bezmiechową Górną. Ponad wsią podnosi się grzbiet Gór Słonnych, osiągający wysokość 615 m.

Powyżej ostatnich zabudowań, nieopodal resztek parku dawnego dworu poetki Marii Czerkawskiej, stoi skromny obelisk upamiętniający istniejące niegdyś w tym miejscu szybowisko. Wyżej, aż do grzbietu, ciągnie się trawiasty stok górskiego lotniska, słynnej w latach 30 XX wieku „akademii szybowcowej”, odradzającego się po latach zapomnienia. Zaletą lotniska są występujące w tym rejonie, rzadko spotykane prądy falowe i prądy wznoszące umożliwiające szybkie znoszenie i długotrwałe loty.

Walory szybowcowe Bezmiechowej zostały odkryte w 1929 r. przez członków Związku Awiatycznego Politechniki Lwowskiej. Wkrótce po 1932 r. na grzbiecie góry wzniesiono budynek szkoły z internatem, hangary i warsztat. Latali tu najsłynniejsi polscy piloci, rekordzistka świata Wanda Modliborska i Tadeusz Góra. W 1938 r. za przelot na długości 380 km zdobył on, jako pierwszy Polak, medal Lilienthala, zdobiący obecnie Izbę Tradycji w miejscowej szkole. Tu także latała na szybowcach Jadwiga Piłsudska, córka marszałka.

Od kilku lat, pomimo prowizorycznych warunków szybowisko ponownie funkcjonuje. Użytkowane jest przez szybowników i lotniarzy. Szybowce, jak za dawnych czasów, startują z grzbietugóry przy pomocy gumowych lin. Wystrzeliwane jak z procy wzbijają się w niebo i unoszone przez prądy godzinami krążą w powietrzu.