Archikatedra Przemyska

W krajobrazie przemyskiej starówki dominuje wysoka wieża archikatedry wskazująca miejsce położenia świątyni skrytej za dachami domów.

Bazylika archikatedralna obrządku łacińskiego pw. Wniebowzięcia NMP i św. Jana Chrzciciela należy do najstarszych i najokazalszych kościołów w regionie. Jak dowodzą badania archeologiczne przeprowadzone w podziemiach archikatedry w latach 60 i 90 XX wieku, geneza powstania pierwszej świątyni w tym miejscu może sięgać przełomu X i XI wieku. Pod prezbiterium znaleziono fragmenty murów romańskiej rotundy z apsydą zabudowanej w XI-XII wieku.

Archikatedra posiada korpus trójnawowy, typu bazylikowego, z dwoma kaplicami po bokach naw bocznych i wydłużonym prezbiterium, do którego przylega zakrystia i skarbczyk. Fasada barokowa, prezbiterium wsparte kamiennymi przyporami zachowało wyraźnie gotycki charakter. Wystrój wewnętrzny bardzo bogaty, późnobarokowy z elementami gotyku i renesansu. Wnętrze gruntownie odrestaurowane w latach 90 XX wieku prezentuje się okazale, zachwyca blaskiem świeżych malowideł i złoceń, nie pozbawione jest jednak patyny wieków tworzącej osobliwy klimat każdej starej budowli.

Archikatedra, niezależnie od wartości kulturowych, jest obiektem o dużych walorach artystycznych i historycznych, stąd istnieją plany urządzenia w podziemiach trasy turystycznej, a także zainstalowania specjalnej windy na wieżę, z której szczytu roztacza się wspaniała panorama miasta.