Niespełna 10 km na zachód od Przemyśla, w rozszerzeniu doliny Sanu okolonej wzniesieniami Pogórza Przemyskiego, rozłożyły się zabudowania wsi Krasiczyn szczycącej się posiadaniem wspaniałego zamku, powszechnie uważanego za jeden z klejnotów polskiej architektury doby renesansu. Dokładnie pośrodku wsi rozciąga się rozległy park, w głębi którego usytuowany jest zamek, a na obrzeżach rozmieszczone są dawne zabudowania gospodarcze folwarku, obecnie wykorzystywane w celach turystycznych.

Źródła historyczne stwierdzają, że już w połowie XVI wieku na terenie wioski Śliwnica istniał zamek należący do Krasickich. Pierwotnie było to drewniano – ziemne fortalicjum z murowanym budynkiem bramnym, którego pozostałości odkryto w murach północnego skrzydła obecnego zamku. Zamek zbudowany jest na narysie czworoboku z czterema cylindrycznymi basztami na narożach: Boską, Papieską, Królewską i Szlachecką oraz wysoką wieżą bramną na osi kurtyny zachodniej. Historyczne nazwy baszt związane są z ich dawnym przeznaczeniem.

Park krasiczyński należy do najcenniejszych ogrodów krajobrazowych w Polsce. Zajmuje obszar o powierzchni 9 ha, charakteryzuje się oryginalnym układem przestrzennym, w którym dominuje duży staw oraz rozplanowaniem kompozycji roślinnych i różnorodnością gatunków. Początki założenia parkowego sięgają czasów powstania zamku. Z tego okresu zachowały się jeszcze ślady geometrycznych ogrodów. Na terenie parku rośnie blisko 20 gatunków drzew i krzewów, w tym wiele obcego pochodzenia.

Miasto Łańcut szczyci się posiadaniem wspaniałego zamku, niegdyś magnackiej rezydencji Lubomirskich i Potockich. Tak miasto, jak i zamek, za przyczyną organizowanych tu od 1981 roku festiwali muzycznych, zyskały światową sławę.

Zespół zamkowy usytuowany jest w centrum miasta, dosłownie o krok od rynku. W jego skład, oprócz zamku otoczonego systemem fortyfikacji bastionowych, wchodzi rozległy park oraz kilkanaście innych obiektów, w tym budowla zwana zameczkiem, stajnia i powozownia. Dawna rezydencja stanowi dziś obiekt muzealny, jeden z najcenniejszych w Polsce.

Właściwy gmach zamkowy tworzy czteroskrzydłowy, dwupiętrowy budynek z dziedzińcem pośrodku i czterema wieżami alkierzowymi w narożach. Elewacje zewnętrzne zamku pochodzące z przełomu XIX i XX wieku utrzymane są w stylu neorenesansu i neobaroku francuskiego. U wejścia umieszczony jest kamienny portal wczesnobarokowy. Do zamku przylegają nowsze budynki: od północy biblioteka, od południa oficyna z drugim dziedzińcem i basztą w narożu zw. Kurzą stopką oraz od zachodu oranżeria. Zamek otaczają obwarowania bastionowe typu staroholenderskiego z suchą fosą. W pomieszczeniach zamkowych znajduje się ekspozycja muzealna.

W otoczeniu zamku rozciąga się rozległy park składający się z zespołu ogrodów położonych w obrębie fortyfikacji oraz parku zewnętrznego w charakterze krajobrazowym. Wśród różnorodnego drzewostanu występuje ponad 230 drzew o charakterze pomnikowym. W obrębie parku znajduje się interesująca budowla zwana zameczkiem romantycznym.

Twierdza Przemyśl na początku XX wieku zaliczana była do największych twierdz Europy. Zastosowano w niej najnowocześniejsze rozwiązania ówczesnej technologii. Trzykrotnie oblegana była świadkiem krwawych walk wielu narodów. Została wysadzona w marcu 1915 r. Dziś ruiny twierdzy należą do najważniejszych zabytków architektury obronnej w Polsce i cieszą się coraz większym zainteresowaniem miłośników fortyfikacji i turystów odwiedzających miasto.

Na szczególną uwagę zasługuje fakt, iż wokół fortów Przemyśla, dotychczas w większości nie wchłoniętych przez miasto, zachował się krajobraz niezmieniony od czasów I wojny światowej - krajobraz pola bitwy.

Niewykorzystane, niejednokrotnie zagubione w głuszy leśnej, ciche, monumentalne i tajemnicze stają się źródłem wielu legend i opowieści. Zwiedzając ciemne kazamaty forteczne niejednokrotnie w wyobraźni możemy zobaczyć rozmyte sylwetki żołnierzy walczących tu na początku wieku. Długie korytarze odbijają echo naszych kroków, tak że wydaje się nam, iż ktoś nadchodzi z naprzeciwka.

Na północnych peryferiach Jasła, w dolinie Wisłoki leży małe osiedle Podzamcze. Jego nazwa wskazuje, że powstało „pod zamkiem”, jednak w okolicy żadnego zamku nie widać. Zamek był, ale od kilku wieków już go nie ma, znikły nawet ruiny opisywane przez XIX wiecznych wędrowców, za to kamienie z jego murów tkwią w fundamentach niejednego z domów Podzamcza. Nikłe resztki zamku zwanego Golesz skryte są w lesie, na wzgórzu wnoszącym się nad doliną, nieco na północ od osiedla.

Zamek, choć mocno uszkodzony, przetrwał oblężenie wojsk węgierskich Macieja Korwina w 1474 roku. Średniowieczna warownia nie przetrzymała kolejnego najazdu Węgrów. W 1657 roku została zdobyta i zniszczona przez wojska Rakoczego. Poczynając od XIX wieku ruiny były systematycznie rozbierane. W tym okresie stała tu jeszcze solidna baszta i warowne mury, ale czas i ludzie zrobiły swoje. Znikły mury, a zamkowe wzgórze zarosło lasem. Pozostały tylko zwaliska gruzów i fragment kamiennego mur.

Zamek zbudowany był na rzucie nierównomiernego owalu o wymiarach 30 x 40 m. w obrębie murów zbudowanych z wykorzystaniem naturalnych wychodni skalnych, znajdowała się brama i dwie baszty.
Obok ruin osobliwością wzgórza są wychodnie skalne. Pośród zwalisk głazów sterczą pokaźne, fantazyjnie uformowane ostańce zbudowane z grubych ławic twardego piaskowca ciężkowickiego. Jeden z nich zwany strażnicą posiada niewątpliwie sztucznie ścięty wierzchołek z wydłubanym zagłębieniem oraz wykute stopnie.

Chcąc zwiedzić ruiny Golesza najlepiej zatrzymać się na parkingu opodal restauracji „Podamcze”. Opodal przechodzi szlak spacerowy znakowany biało – czerwonymi kwadracikami, prowadzący na wzgórze.