Karpacka Troja to oryginalne połączenie tradycyjnej formy skansenu oraz nowoczesnej placówki muzealnej. Cały kompleks składa się z terenu grodziska oraz parku archeologicznego, leżącego u jego podnóża. Na grodzisku zrekonstruowanych zostało ponad 150 m wałów obronnych, 2 bramy prowadzące do grodu (z epoki brązu i wczesnego średniowiecza) oraz 6 chat. Na terenie parku archeologicznego zlokalizowane są rekonstrukcje wioski otomańskiej z początków epoki brązu oraz słowiańskiej - z okresu wczesnego średniowiecza.

Znajduje się tu także nowoczesny pawilon wystawowy z przestrzenną salą ekspozycyjną, funkcjonalną salą konferencyjną, multimedialną salą edukacyjną dla dzieci, przytulną "Salką Małego Odkrywcy" przeznaczoną dla przedszkolaków oraz zapleczem gastronomicznym, w którym serwowane są potrawy przygotowane w oparciu o sztukę kulinarną naszych przodków. Wszystko to wzbogacone o atrakcyjny program kulturalny oraz niezwykłą atmosferę gwarantuje niezapomniane wrażenia.

Ruiny zespołu klasztornego Karmelitów Bosych w Zagórzu są doskonałym przykładem nielicznie zachowanych klasztorów warownych w Polsce. Do dziś imponują rozmiarami i architekturą.

Zagórski Karmel był fortyfikacją obronną. Jego budowę rozpoczęto prawdopodobnie w 1700 roku, a zakończono trzydzieści lat później. Warownię wzniesiono z kamienia i cegły w stylu barokowym. Na wzgórzu znajdowało się kilka budynków, które tworzyły cały obiekt. W obrębie murów obronnych z basztami znajdował się kościół, klasztor, zabudowania gospodarcze.

Wzgórze, na którym zbudowano obiekt, z trzech stron otoczone jest przez wody Osławy, a zbocza stromo opadają w dolinę rzeki. Wspaniałe widoki na okolicę można podziwiać z przygotowanej platformy widokowej w jeden z wież klasztoru.

Klasztor został zniszczony podczas Konfederacji Barskiej, a w 1822 niemalże doszczętnie spalony. Legenda głosi, że podpalenia dokonał przeor zakonu, który gromił zakonników za zbyt swobodne życie. Ubolewał nad upadkiem obyczajów, więc zdesperowany rzucił pochodnię do klasztornego spichlerza i sam zginą w płomieniach. Inna legenda podaje jakoby pośród ruin klasztoru przechadzał się duch mnicha w brunatnym habicie, czasem z zapaloną pochodnią w ręku a czasem z rękami spętanymi łańcuchami.

Ruiny widoczne są z daleka i prowadzi do nich droga dojazdowa. Najlepiej zachowanym budynkiem jest barokowy kościół. Zbudowana platforma widokowa umożliwia podziwianie ruin i okolicy. Na drodze bezpośrednio do klasztoru można podziwiać stacje drogi krzyżowej w postaci rzeźb, których twórcami są lokalni artyści, m.in. Zdzisław Beksiński. Na terenie warowni odtwarzane są ogrody klasztorne. Wstęp na ruiny jest bezpłatny.

            fot. E. Trojnar

Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku, zwane też Parkiem Etnograficznym należy do największych muzeów na wolnym powietrzu w Polsce. Prezentuje on zabytki polsko-ruskiego pogranicza, obejmującego obszar południowo-wschodniej Polski .

Cały Park o powierzchni 38 hektarów jest podzielony stromą skarpą na dwie części: górzystą oraz nizinną, co dość wiernie odzwierciedla ukształtowanie powierzchni Podkarpacia. Poszczególne grupy etnograficzne: Bojkowie, Łemkowie, Pogórzanie i Dolinianie, posiadają oddzielne sektory ekspozycyjne, znakomicie dostosowane do fizjografii terenu: budownictwo bojkowskie i łemkowskie zlokalizowano bowiem w wyższej partii Parku, natomiast pogórzańskie i doliniańskie - w niższej.

Wykorzystano tu niewątpliwe walory krajobrazowe i naturalną formę ukształtowania terenu, aby wyeksponować ponad 120 obiektów drewnianych, charakterystycznych dla poszczególnych krain etnograficznych na obszarze południowo-wschodniej Polski. Spacerując po Parku natkniemy się na kapliczki i pasieki, studnie rzeźbione w pniu drzewa i zagrody ze zwierzętami gospodarskimi.

Zespół schronów obejmuje obszar o wymiarach ok. 1000 x 500 m, leżący w dolinie strumienia Stępinka. Zachowało się 7 obiektów o konstrukcji żelbetowej. Cały zespół liczył kilkadziesiąt budynków, wieży strażniczych, bunkrów bojowych i strzelniczych. W skład zespołu wchodziło także kilka budynków drewnianych wraz z willą przeznaczoną dla dowódców najwyższej rangi. Obok głównego bunkra znajdowało się trawiaste lądowisko dla samolotów.

Zespół dzieli się na dwie grupy budowli: o znaczeniu zasadniczym (tunel i maszynownia) i uzupełniające (bunkry osłonowe i pozostałe obiekty). Trzeba zaznaczyć, że całość była doskonale z niemiecką precyzją zaplanowana, wybudowana i urządzona. Zespół był całkowicie samowystarczalny i przygotowany na wszelkie działania wojenne. Niestety brak jakichkolwiek zdjęć i dokumentów, które dały by wiedzę na temat wyglądu i prawdziwego przeznaczenia fortyfikacji wybudowanej z takim rozmachem.

Schron w Stępinie – Cieszynie jest obiektem unikatowym na skalę europejską. Wśród czterech niemieckich kwater ze schronami dla pociągów zachowanych po wojnie, tylko obiekty w Stępinie - Cieszynie oraz w Konewce, były przeznaczone dla najwyższych rangą dowódców wojskowych. Faktem jest też, że w 1941 roku doszło tu do spotkania Hitlera z Mussolinim.